Toppunt van krankzinnigheid

Soms vraag ik me af hoe krankzinnig de superrijken zijn. Ze vinden het raar dat ze belasting moeten betalen, maar niet raar dat armen dat wel moeten. Ze vinden het ook niet raar dat armen zwaarder worden gestraft voor een verkeerd ingevuld aanvraagformuliertje dan zij voor de panamapapers.

Het is normaal voor bedrijfseigenaren om subsidie af te bedelen bij regeringen. Dan heet je hardwerkende Nederlander, ook al ontwijken zulke ondernemingen door heel de wereld alle belastingen, en voeren de eigenaren zelf geen slag uit. Tijdens de schaarse kantooruren knopjes indrukken, appen en vergaderen noem ik geen werken. Vuilophalen, thuishulp, vliegtuigladers en magazijnwerkers komen ’s avonds veel vermoeider thuis. Of pas de volgende morgen. Want veel zware beroepen draaien ook nog eens nachtdiensten, als de rijke allang op een oor ligt in zijn muisstille villa, waar geen straat- of fabrieksgeluiden doorklinken.

Superrijk; het nieuwe abnormaal

Mijn vader zei het al: ’t is ongelijk verdeeld in de wereld. Dat zou nog te verdragen zijn, als er met al dat overtollige geld ooit eens wat nuttigs werd gedaan. Geen stomme voetbalclubs opkopen, maar zwemlessen betalen voor kinderen met ouders zonder geld. Of ziekenhuizen geld geven voor onderzoeken, apparatuur en behandelingen, in plaats van de geldverslindende onderzoekspatenten van universiteiten cadeau krijgen, en daarmee stervensdure medicijnen maken die geen zorgverzekeraar wil vergoeden. Maar waardoor wel alle bejaardenhuizen dicht moesten.

Wat doen ze toch met al dat geld? Reclame maken voor producten die niet deugen, omdat het geld voor een goed product op was. Soep met suiker. Zes voor de prijs van tien. Levert alleen nog meer geld op en wat doen ze daar dan weer mee? Het moet toch een vreselijk lot zijn om te veel geld te hebben dat nooit, nooit eens op is. Al verspil je nog zoveel, je blijft erin verzuipen.

Maar die ene centenpatser is het bijna gelukt. Hij kocht een Kunstwerk. Nee, geen Rembrandt, dat is te echt. En bovendien moeten straks de musea van het Rijk hun kunst tegen betaling uitlenen omdat ze steeds minder subsidie krijgen. Dus dan kun je daar terecht voor echte kunst, niks bijzonders meer. Maar wat deed deze ondersteboven vliegende brokkenpiloot? Nou; die kocht van alle centen die weggegraaid waren bij de rest van de wereld een banaan, een rol ducttape plus een certificaat van echtheid. Van een banaan??? Voor 6,2 miljoen. Ben je nou…. Het kunstwerk is recyclebaar. Want als de banaan rijp is, plak je een nieuwe tegen de muur. En dat geldt voor de ducttape ook. Die ouwe banaan eet je op. Als elke volgende banaan ook weer 6,2 miljoen kost, moet dat opmaken lukken.

Rijkdom = weggegooid geld

Je zou erom lachen als je niet besefte dat het hier om gestolen 6,2 miljoen ging. Geld dat verdiend is door anderen. Waar werken de mensen het hardste voor het minste geld? Waar geproduceerd wordt. De primaire en secundaire sector dus. Delfstoffen, landbouwproducten, veeteelt, bosbouw, visserij, jacht, eindproductie en laagbetaalde dienstverlening, dat zijn de activiteiten waaruit alle anderen hun geld halen. Want de rest voegt daar immers geen waarde meer aan toe, maar haalt die er alleen maar uit: tertiaire dienstverlening oftewel gelul op een stiekske, adviseurs voor criminelen, uitzendbureaus die meer geld verdienen dan de lui die voor ze werken, reclamemakers, toonbankschuivers en tussen-tussen-tussenverkoop, waarbij er iedere keer weer geld aan de strijkstok blijft hangen. Met als topper: de quartaire sector, oftewel de politiek met alle aanhangsels. Een regering met 68 sub-instellingen voor een beleid inzake klimaat, maar dan wel zonder wetenschappers. Resultaat: steeds minder en steeds duurdere energie voor hen die hard moeten werken. De echte harde werker dan. Die vaak niet eens Nederlander is.

En wat die banaan betreft: ik hoop dat die maniak erin stikt. Dan heeft zijn geld nog enig nut gehad.

Reacties