Triomftocht van de rancune

Als ik kijk naar mijn kindertijd, in de jaren zeventig van de vorige eeuw, dan ben ik opgegroeid met de vanzelfsprekendheid van vrede; de Tweede Wereldoorlog lag toen alweer enkele decennia achter ons. Maar ook met de vanzelfsprekendheid dat ik niet altijd mijn zin kan hebben. Dat ik niet alleen op de wereld ben. Dat ik rekening moet houden met anderen.

Ik ben als kind en als tiener veel gepest. Op de lagere school ging dat op den duur vervelen. Mijn pestkoppen hebben het uiteindelijk goed met me gemaakt en ieder ging zijn of haar weg, zonder rancune.

Vernietiging van Ossie

Tijdens mijn tienertijd had ik wel enkele bully’s van wie ik het idee had dat het meer was dan alleen maar pesten. Dat zij uit waren op de complete en totale vernietiging van Ossie en alles waar hij voor stond. Misschien was het wel een poging van hen om mij te verleiden tot dergelijke rancuneuze gedachten. Welnu, die poging is niet gelukt. Het heeft enkele jaren gekost, maar uiteindelijk heb ik zonder rancune de deur van het vwo achter me dicht kunnen trekken, op weg naar de universiteit. Vergeet het slechte, Oscar, onthoud het goede en bouw van daaruit aan een betere toekomst voor jezelf en de mensen om je heen.

Tijdens mijn studie en mijn werk als ict’er heb ik helaas wel de gevolgen van al dat gepest moeten ervaren. En die van het seksuele misbruik dat ik heb ondergaan als kind van 6. Ik kan niet anders dan dit accepteren. Het is gebeurd en ik kan het verleden niet veranderen. Ik verwerk het verlies en zoek nieuwe lichtpuntjes, nieuwe mogelijkheden. Bijvoorbeeld andere mensen laten leren van mijn ervaringen. Dat is niet eenvoudig en rancune helpt mij daar niet bij. Als ik al rancuneuze gedachten heb, dan vertrouw ik die liever toe aan fictieve personages in de verhalen die ik schrijf.

Front

Ondertussen lijkt in de wereld om mij heen de rancune bezig aan een onstuitbare triomftocht. Er is bitterheid, wrok, wraak, haat, vijandschap. We zoeken gelijkgestemden, niet omwille van vriendschap, maar om een front te vormen tegen hen die ons zo tegenstaan. We leggen liever de schuld bij een ander dan dat we zelf problemen oplossen. In het stemhokje stemmen we liever tegen de ander dan voor de een. Door rancune gaan we juist vooral naar het slechte kijken en willen we liever eerst het kwaad compleet en totaal vernietigen. Omdat er daarna pas ruimte is om aan een toekomst te bouwen.

Alleen jammer dat die ruimte inmiddels wordt opgevuld door problemen waarvan wij de oplossing voor ons uit hebben geschoven. Ruimte, opgeschrokt door het rancunemonster.

Reacties