Tweezitshufter

Weinig mensen houden ervan als er iemand naast ze komt zitten in de trein. Als forens wil je rustig in je tweezitsbankje, in je ochtend- of avondbubbel, zonder iemand die naast je zit te swipen, kauwen of, god verhoede, bellen.

De standaardoplossing is subtiel je tas naast je op de bank te zetten. Dat is een vrij ingeburgerd ‘stoor mij niet’-signaal, dat je nog altijd de ruimte biedt om je tas aan de kant te halen als er iemand langsloopt en je ziet dat de coupé zo vol is dat je bufferplaats opgeofferd dient te worden.

De laatste tijd zie ik steeds vaker een nieuwe vorm van tweezitshufterigheid: de reiziger die zijn tas aan de raamkant zet en zichzelf als obstakel naar die plek aan de kant van het looppad posteert. En de grap ervan is: het werkt. Als je de keuze hebt in wie je stoort, vraag je eerder of iemand zijn tas weg wil halen als je niet over die persoon heen hoeft te klimmen om je plek te bereiken dan als dat wel het geval is. De ongemakkelijkheid van nabijheid ingezet als bufferzone.

Hufterigheid beteugelen

Maar dat is natuurlijk niet hoe het maatschappelijke spel gespeeld wordt, dames en heren. Een plek willen claimen voor jezelf is all in the game, maar wel graag op een fatsoenlijke manier. Dus ik vraag jullie: help mee deze vorm van hufterigheid in de trein te beteugelen. Laten we, als we weer zo’n menselijk obstakel zien in de trein die zijn rugzak afschermt met zijn vege lijf, juist die persoon mierzoet vragen of we op de ons toekomende plek mogen zitten. En dan tergend traag en ongemakkelijk langs die persoon schuiven.

Dan kunnen we daarna heel luid bellen, kauwen en swipen als extra strafmaat.

Reacties