Hulde

De laatste tijd sneeuwde mijn liefde voor het schrijven wat onder door persoonlijk gedoe. Ik was me minder bewust van de warmte die mooie verhalen schrijven me altijd geeft.

De ontroering.

Mijn hoofd zat te vol.

De schoonheid van al die verhalen is echter te mooi om niet te delen.

Een ouder echtpaar woonde nog fijn thuis, met hier en daar wat steun en stutten. De oudere dame heeft dementie, haar echtgenoot is haar mantelzorger. Hij was echter aan zijn laatste stukje leven toe.

En dat laatste stukje raakte razendsnel op.

Als hij sterft, kan zij niet alleen thuis blijven.

De datum van zijn overlijden had hij in overleg met de huisarts al vastgesteld. Het gaf hem houvast nu de pijn zijn alles beheerste. Diezelfde avond had hij het aan haar verteld.

Vergeten

„We hebben de hele nacht gehuild samen”, vertelde hij. „Maar de volgende ochtend was ze dat allemaal weer vergeten.”

Ik kan me amper voorstellen hoe hij zich in dat moment moet hebben gevoeld.

Bij dit soort casussen zijn altijd meerdere collega’s betrokken, omdat de situaties zo schrijnend zijn.

Omdat er vooral snel een plekje gevonden moet worden.

„Het lukt niet”, is niet het antwoord dat we willen geven.

Ik was de eerste die een mogelijkheid zag om de pijn van deze familie iets te verlichten. Een plek voor haar alleen.

De verpleegkundige van de locatie belde diezelfde middag met de wijkverpleegkundige van het thuiszorgteam van dit echtpaar om het een en ander te bespreken.

Een warme overdracht noemen we dat.

Maar onverwacht werd alles anders.

Aan touwtjes trekken

Want hij zou zo graag samen met haar verhuizen. Thuisblijven voelde voor hem te zwaar.

En ook al was dit een plek voor haar alleen, de verpleegkundige regelde diezelfde dag nog een extra bed, overlegde met de arts en trok aan allerlei touwtjes. De volgende ochtend konden ze al wonen.

Samen.

Hij zag met eigen ogen waar zijn meisje achterbleef als hij er niet meer was.

Maar belangrijker nog: tijdens die laatste week van zijn leven kon hij het zorgen voor haar loslaten, die laatste week hoefde hij alleen nog maar aan zichzelf te denken. Kon hij in alle rust afscheid nemen.

Het was wonderschoon dat het lukte. Hulde, aan die geweldige verpleegkundige die zorgde dat het kon.

Reacties