Tupperware

„Ik stel voor dat je wat urine naar het lab brengt.” Mijn huisarts heeft, net als de meeste dokters, zijn witte jas in de kast laten hangen. Gesprekken lopen bij hem altijd uit.

Samen staan we voor een grabbelton met tientallen potjes in verschillende soorten en maten. „Neem deze maar.”

Na een bezoek aan de wc loop ik voorzichtig met het potje over de gang naar mijn keuken. Gelukkig komt er geen buurvrouw de hoek om. In dit pand, dat ik deel met drie andere vrouwen, lopen we elkaar gek genoeg zelden in de weg.

Dekseltje floept

Met alle macht probeer ik het dekseltje erop te krijgen. Als het aan de linkerkant vastzit, floept het aan de rechterkant omhoog. Het gele vocht klotst tegen de rand. Ik voel de spanning stijgen.

Ik duik in een keukenkastje en kom terug met een vierkant bakje. Wat ik van Tupperware heb onthouden, is dat het merk uit de vorige eeuw als grootste kwaliteit heeft dat het zo goed afsluit. Ik giet de inhoud van het kleine potje over in het plastic bakje, doe er een pedaalemmerzak omheen en stop het in mijn rugzak, als een soort geheim wapen.

Ik zwaai de tas over mijn schouder en haast me de trap af. Met stevige pas loop ik richting het busstation.

Hoosbui

Op het moment dat ik de man van de businfo vraag welke bus te nemen, barst er achter hem een oorverdovend geluid los. Pakken bouwvakkers nou altijd het verkeerde moment?! De man toont me een volle hand en een wijsvinger. Ik ren, mijn paraplu springt open als een tent en ondanks de hoosbui kom ik droog bij bus zes aan. Hijgend zak ik op de stoel.

Het blijft een uitdaging om tegelijkertijd de bus binnen te stappen, mijn ov-kaart te scannen en de paraplu dicht te knijpen zonder de man achter het stuur drijfnat te maken of te verwonden. Ik staar naar buiten, mijn rugzak op schoot.

De buschauffeur spreekt door zijn intercom het voor mij bekende adres uit. Ik spring op, bedank gebarend en verlaat de bus, loop richting het pand waar ik moet zijn en stap naar binnen.

Op goed geluk pak ik de deur aan mijn rechterkant en sta midden in een ruimte die op een wachtkamer lijkt. Ik ga zitten, grijp in mijn rugzak om het bakje te pakken en krijg een akelig vermoeden. Alles drijft. Zelfs mijn portemonnee is doorweekt.

Reacties