Op de roltrap

Het gebeurt altijd op een onbewaakt moment. Want wat voor leven leid je als je altijd maar op je hoede bent? Ik liep met grote stappen omhoog op de roltrap, op Amsterdam CS. Ik bewoog en de roltrap ook.

Ik vind het eigenaardig als mensen massaal stilstaan op een roltrap. Vooral op een station waar iedereen haast heeft. Tenzij je slecht ter been bent. Maar ga dan op z’n minst aan de kant mensen. Rechts, ga rechts staan. Als je je trein wilt halen en je blijft lopen op een roltrap, dan haal je ‘m ook. Anders sta je je tijd te verdoen.

De roltrap schokte even, stond toen plotseling stil. Ik was bijna boven, verloor mijn evenwicht, verstapte me en klapte met mijn rechterslaap keihard op de trapleuning. Ik wist niet wat me overkwam. Even was het stil in mijn hoofd. Alsof mijn razende gedachten letterlijk de pas werden afgesneden. In één klap afgelopen dat hinderlijke gekwetter. Misschien was dit wel dé manier om je hoofd leeg te maken. Een versnelde vorm van mindfulness voor ongeduldige mensen.

Trein vertrokken

Ik was nog niet bij mijn positieven maar pakte mijn rugzak, stond op, liep een pas uit de drukte en voelde aan mijn slaap. Bloed? Hersenschudding? Ademde uit en weer in, vervolgde toen mijn weg tussen de drommen mensen naar fucking perron 1. Ik haalde mijn trein niet. Ik voelde mijn slaap kloppen, overwoog om naar huis te gaan. Pakte toen een andere trein richting Haarlem, voor een relaxte jaarlijkse familiedag.

Alles zat mee. We verzamelden op een plek vlak bij het station. Het weer kon niet beter. Anderhalf uur varen in een sloep. Bukken voor twee bruggen die zo laag waren dat je hoofd intrekken niet genoeg was. „Nee, lager, hoofd tussen je knieën!” De overige bruggen waren op de perfecte hoogte afgesteld. Vanaf het water lekker kijken naar de bedrijvige kant, blije mensen in de zon, de prachtige gevels van huizen, gebouwen, we voeren langs De Droste-fabriek, zwaaiden naar de andere sloep met familieleden.

Dieppaars en blauw

‘s Avonds in de tuin van mijn neef, merkte mijn tante op dat het boven mijn oog wat begon op te zwellen.

In gestaag tempo wandelde ik naar het station, had nog een lange terugreis voor de boeg.

De volgende ochtend zag ik een bloeduitstorting boven mijn oog. Dieppaars met blauw, alsof ik in een dronken bui mijn make-up had bijgewerkt of was geschminkt door een kleuter. „Is dit wat je bedoelt met ontspannen reizen met de trein?”, vroeg man. „Jij mag niet meer alleen de deur uit”, zei zoon.

De hele week voelde ik blikken van mensen. Ik keek ze vol aan. Gisteren had ik een uitje met mijn vriendinnen die ik al jarenlang ken. Wat heerlijk is, als een warm bad.

„Oh, gelukkig”, lachte de meest directe vriendin, „ik dacht even dat je misschien een ooglidcorrectie had laten doen, want die is dan wel mislukt.”

Reacties