Ondertussen in het verpleeghuis

De man die denkt met haar getrouwd te zijn loopt voorop, mijn moeder schuifelend achter hem.

Mijn broer wil haar begroeten. De man denkt dat het voor hem bedoeld is, kijkt hem vragend aan. Als mijn broer een stap opzij zet, zet de man ook een stap opzij. En nog een keer, als een dans pas op de plaats. Het voelt een beetje alsof ik naar een scène in een klucht kijk.

Mijn moeder is weer breekbaarder dan de vorige keer dat we haar zagen. Ze ziet moe en bleek, kijkt er niet van op dat we er zijn. Ze wil wel met ons mee in de lift naar de brasserie van het verpleeghuis. Ik ga naast haar zitten, mijn hand in haar hand. Af en toe valt ze in slaap. Ze hoort onze stemmen, opent haar ogen, zakt weer weg. Bij de thee een chocolaatje in knisperend papier.

Kijken zonder begrip

Als ik haar help, pakt ze het chocolaatje tussen duim en wijsvinger onwennig vast. „Lekker ma, chocola, eet maar.” De laatste keer dat ik zo sprak was tegen mijn zoon, al wat jaren geleden. Ze kijkt me aan zonder begrip. Mijn broer mimet het nemen van een hapje, trefzeker, met expressieve blik. Ze lacht flauwtjes, pikt het gebaar niet op.

Als we haar terugbrengen naar de gezamenlijke huiskamer voor de lunch, vertelt de verzorger dat mijn moeder de halve nacht heeft rondgelopen. Het kost hen moeite om haar dan weer in bed te krijgen. Ze wordt boos, lees ik later in haar zorgdossier. Steeds vaker draait ze dag en nacht om.

Met grote starende ogen sluit de medebewoner die zich haar echtgenoot waant zich enthousiast bij ons aan. Wij weten dat het niet altijd vredig is tussen hen. Laatst gaf hij haar een flinke duw en viel ze op de grond. (Die scène knip ik er liever uit).

Voorstellen

We nemen afscheid. Ik omhels haar, draai me om. Direct steekt de man zijn hand naar me uit. „En dit is mijn vrouw”, stelt hij mijn moeder nogmaals aan ons voor.

Op de terugweg naast mijn broer in de auto, voel ik wat een absurde situatie mijn moeder in terecht is gekomen sinds zij door ‘de grote vergeet-ziekte’ in het verpleeghuis woont. En velen met haar. Als in een tragikomisch toneelstuk. Zo dwing ik mezelf er soms naar te kijken. Met humor als wapen tegen mijn wanhoop.

Reacties