Leren loslaten

Van huisdier tot dierbare en het confronterende van het onvermijdelijke afscheid.

Vanmorgen keek ik naar het journaal en een item over rouwadvertenties voor (huis)dieren trok mijn aandacht. Het riep meteen herkenning op. Voor veel mensen zijn huisdieren niet zomaar gezelschapsdieren, maar voelen als familieleden. Het verliezen van zo’n dier laat een diepe leegte achter  en als een rouwadvertentie voor de eigenaar enige troost biedt, waarom niet? Het is een manier om een dierbare te eren, hoe klein of groot die ook was.

Iedereen krijgt vroeg of laat te maken met verlies, of het nu een grootouder is, een ouder, een vriend of een huisdier. De manier waarop we hiermee omgaan, verschilt. Toch is er één onvermijdelijke uitdaging die ons allemaal vroeg of laat treft: het leren loslaten. Dat klinkt eenvoudig, maar wie het heeft meegemaakt, weet dat loslaten vaak een van de moeilijkste opgaven is.

Leegte die achterblijft

Zelf heb ik het verlies van onze paarden en honden al enkele keren ervaren. Vooral de verbondenheid met onze dieren maakt het moeilijk om afscheid te nemen. Als volwassen man zou je denken dat ik ermee om zou kunnen gaan, maar de realiteit was anders. Het duurde ruim een maand voordat ik weer in balans was. De leegte die achterblijft, blijft confronterend. Het doet je beseffen hoe diep de band werkelijk is.

Die pijn is universeel. Of het nu een mens of dier betreft, afscheid nemen raakt altijd. Toch schuilt er schoonheid in het loslaten. Het laat ons zien hoeveel liefde we kunnen voelen, hoeveel verbondenheid er bestaat. Rituelen zoals rouwadvertenties en herdenkingen bieden een manier om stil te staan bij wat we verliezen en te erkennen hoe belangrijk het was.

Loslaten betekent niet vergeten, maar het is een stap naar herstel. Misschien duurt het maanden, misschien langer, maar uiteindelijk leren we dat loslaten een essentieel, zij het pijnlijk, onderdeel van het leven is.

Reacties