Starry starry night

Vandaag maakte een vriendin mij erop attent dat er in de stad een interessante tentoonstelling gaande is, die door de WARP is georganiseerd. Te bezoeken tot 8 september.

De WARP is een kunstgenootschap dat in het leven is geroepen door mijn inmiddels overleden vriend/kunstschilder Jan Buytaert. Jans mooie herenhuis dient nu ook als WAR-museum en als platform voor jonge kunstenaars. Voor nieuw aanstormend talent dus. Op internet heb ik deze info gevonden:

‘Sinds het ontstaan in 2006 stelt WARP zich de vraag welke noden kunstenaars hebben en hoe we daar als organisatie aan kunnen bijdragen. Daarom heeft WARP de kant van de kunstenaar gekozen. Dat betekent dat wij het kunstenaarschap niet van buitenaf bekijken, maar een omgeving scheppen die de professionele artistieke ontwikkeling stimuleert, faciliteert en mogelijk maakt. Dat engagement mondt uit in tentoonstellingen die breed omkaderd worden, zowel naar de kunstenaar als het publiek toe. We hebben een zwak en een neus voor opkomend artistiek talent, maar evengoed voor onderbelichte oeuvres en waardevolle artistieke posities die meer aandacht verdienen.’

Vuilniscontainer

Tijdens mijn bezoek aan deze tentoonstelling beleef ik nu weer onze sterke vriendschap, al was er een leeftijdsverschil van 30 jaar. En terwijl ik Jans voormalige woonkamer betreed, flitsen er beelden door mijn hoofd van onze eerste ontmoeting toen ik hem zijn verloren bloemenschilderij terugbracht. Dat schilderij had ik gevonden in een vuilniscontainer in de garage van het flatgebouw waar ik woonde. Even was ik overtuigd dat het een Vincent van Gogh was.

En als ik Jans keuken na al die tijd terug binnenstap, herinner ik mij die mooie zomeravond, hoe wij twee flessen rode wijn dronken terwijl we luisterden naar onze favoriete muziek: The Best of Django Reinhardt, de grote jazzmuzikant. Jan en ik hebben toen tot diep in de rnacht gefilosofeerd over de zin van het Leven: „Waarom is het er überhaupt? Waarom is er goed en kwaad? Hoe is ons complexe mensenbrein tot stand gekomen? Waarom bestaan er ontelbare atomen en planeten? Hebben mensen een vrije wil?” En we discussiëerden ook over kunst. Ik studeerde in die tijd passioneel enkele cursussen kunstgeschiedenis en dus kon ik mij met de intellectueel artistiek meten.

Heldere hemel

In zijn tuin zie ik nu ook het levensgroot bronzen beeld terug dat men destijds voor Jan had gemaakt. Zijn getormenteerde ziel is daarin treffend gebeeldhouwd, zowel in zijn gezichtsuitdrukking als in zijn lichaamstaal. Snel neem ik een foto om op Facebook te posten met de bedoeling om deze beroemde kunstenaar en zijn WARP ook digitaal te vereeuwigen.

Vannacht staar ik naar de heldere hemel terwijl ik denk aan de song Starry starry night van de zanger Don McLean. Jan heeft mij deze via mail doorgestuurd, twee weken voor zijn overlijden. De song is een ode aan Vincent van Gogh:

Paint your palette blue and gray
Look out on a summer’s day
With eyes that know the darkness in my soul.

Reacties