Marteltherapie in het dorpsparadijs: de rust en pijn van Westerhoven

Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling.

Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo’n gezellig dorp, inderdaad.

Alles in een pakket

Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pakket, zo lijkt het.

De wachtkamer is bijna leeg, wat ook weer zo zijn voordelen heeft. Het is een van de redenen waarom ik voor een dorp heb gekozen in plaats van de drukke stad met overvolle wachtkamers. Hier hoef je niet te wachten tussen een zwerm van mensen die allemaal hun eigen kwaaltjes hebben. Je zou bijna denken dat je een exclusieve behandeling krijgt.

Onbetaalbaar, toch?

En dan, wanneer het mijn beurt is, ontmoet ik de therapeut. Laat ik eerlijk zijn, die gast is wel een kanjer. Hij heeft me al van veel klachten afgeholpen en dat is uiteindelijk waar het om draait. Niet geheel onbelangrijk, ik ben ook al heel wat geld kwijt voor al die behandelingen.  Maar je gezondheid is onbetaalbaar, toch?

Dus mensen, wat is het leven toch rustig in een dorp. Je hoeft je geen zorgen te maken over lange wachttijden in de grote stad. Hier in het dorp kent iedereen elkaar en dat heeft zijn charme. Ook al zit je dan soms tegenover iemand die haar mond niet opendoet omdat ze wellicht een tandartsfobie heeft. Ach, je moet het maar nemen zoals het komt. Of zou ze denken, ‘die man is niet van hier’?

Het leven in een dorp heeft zijn eigen ritme en dat past wel bij me. Het is een plek waar de tijd soms stil lijkt te staan en waar de mensen nog echt de tijd voor je nemen. Zelfs al betekent dat dat je af en toe wat ongemak moet doorstaan op de behandelbank van de manuele therapeut. Je zou bijna vergeten dat je er bent om van je klachten af te komen.

Pijnvrij

En zo ga ik weer naar huis, met de wetenschap dat ik de volgende keer weer in diezelfde wachtkamer zal zitten, tegenover misschien wel weer zo’n vrouw met haar mond stijf dicht. Maar dat is prima, zolang die therapeut zijn werk blijft doen en ik uiteindelijk weer pijnvrij door het leven kan. Het is het allemaal waard. Want laten we eerlijk zijn, het leven is al moeilijk genoeg zonder al die lichamelijke klachten.

Dus ja, Westerhoven, het rustige dorpje in Brabant met zijn alles-in-één gezondheidspraktijk, is zo slecht nog niet. Ik ben misschien wat geld kwijt en moet soms wat pijn doorstaan, maar uiteindelijk voel ik me beter. En dat is toch waar het om draait, nietwaar?

Reacties