Een ton per meter

Ho, stil, wacht. Stop met lezen. Leg je apparaat aan de kant en loop even een rondje door het huis. Iets van tien meter. Gelukt? Sluit je ogen en stel je eens voor dat je nu een miljoen euro armer bent dan op het moment dat je deze column voor het eerst zag. Wat voor gevoel geeft dat?

Menig huishouden zou al lang failliet zijn geweest, zelfs met de verkoop van het huis is dat miljoen in veel gevallen nog niet op te hoesten. Gelukkig, beste lezer, kunt u opgelucht ademhalen. Want ik heb het hier niet over menig huishouden, maar over het huishouden van miljoenen huishoudens hier te lande dat sinds de Derde Dinsdag Van September financieel gezien flink aan het huishouden is.

Na de woningcrisis, de klimaatcrisis en de asielcrisis hebben we nu ook een mobiliteitscrisis. Er moet een Lelylijn komen. Je weet wel, die spoorlijn van de Randstad naar het noordoosten van ons land. Ooit was dit de Zuiderzeelijn, maar die werd later afgekalfd tot Hanzelijn (Lelystad-Zwolle). Maar na verloop van tijd werd het plan toch weer uit de mottenballen gehaald.

14 miljard moet-ie gaan kosten. Dat is een ton per meter. Ik schrik ervan. Allerlei rabiate vragen spoken door mijn hoofd. Hoeveel kilometer snelweg kun je hiervan aanleggen? Hoeveel kilometer N-weg kun je hiervan upgraden naar A-weg? Kunnen we van dat geld niet beter binnenlands elektrisch vliegen? Dan halen we dezelfde reistijden, maar kan het graan blijven groeien en kunnen de koeien blijven grazen. Of we kunnen een nieuwe stad bouwen met 40.000 woningen. Kost ook 14 miljard, maar lost wel een deel van de woningcrisis op.

Is het een strategie? Ik herken het van mijn vroegere werk als gedetacheerd ict’er. Als je iets niet wilt, maak de oplossing dan zo ingewikkeld en duur dat de opdrachtgever afhaakt. Je zou haast denken dat de Lelylijn opzettelijk zo duur wordt geschetst om maar vooral niet aan de echte kunstwerken te hoeven beginnen.

Goed, ik ga fietsen. Via de brug steek ik de baan over. Het had de Lelysnelweg A6 kunnen zijn, of de A7, maar het is de A67. Het beste van twee werelden. Zoals het westen en het noorden. Verbonden door asfalt en door rails. Twee werelden op zich. Terwijl ik op de brug sta, zie ik in de verte de vrachtwagens. Laadvermogen: een ton per meter. De chauffeurs nemen een pauze. Misschien moet het project Lelylijn dat ook maar doen.

Reacties