De band met je plant

Alsof ze het samen hebben afgesproken, krijgen mijn twee graslelies tegelijkertijd bruine bladeren. En van de nog groene zien de punten eruit alsof ze aangevreten zijn.

Vorige week stonden ze er nog stralend bij. De graslelie staat op nummer 6 in de top 10 van de makkelijkste kamerplanten, lees ik op plantje.nl.

Mijn klimop (Hedera helix) vervang ik om de paar maanden. Van veelbelovend, veranderen zijn blaadjes ineens alsof ze bibberen van ellende. Nog steeds groen maar slap en sneu totdat ze verdorren tot bruine blaadjes.

‘Hij staat zeker bovenop je kast?’ reageerde de verkoper van de plantenwinkel. ‘De meeste mensen geven water, achteloos met de gieter, zonder te kijken hoeveel.’ Hij trekt een moeilijk gezicht.

‘Ik haal ‘m er altijd even af’, zei ik. De verkoper ging op in het in papier rollen van weer een nieuwe klimop.

Dit keer had ik de Hedera op een andere plek op de kast gezet. Elke dag keek ik met goede hoop omhoog. Al twee maanden langer in leven dan de vorige! Als je weet dat het zomaar over kan zijn, neemt je waardering toe. De waardering ging over in hechting. Ik kreeg een band met de plant. Je kan het, sprak ik haar bemoedigend toe.

Planten zijn levende wezens. Misschien zijn ze me van de ene op de andere dag zat, of vinden ze dat het water te veel PFAS of kalk bevat, missen ze een dopje Pokon of twijfelen ze aan de oprechtheid van mijn zorg.

Ik ontving een appje. ‘Het stekje is gelukt, welke kleur bloemen geeft de Hibiscus? Je weet wel, naast de Vlier.’

Ik snelde naar mijn achtertuin, maakte een foto. ‘Bedoel je deze?’

‘Die gele Kirengeshoma ernaast is ook mooi. Wil je daar zaadjes van opvangen?’

Door interesse van de appster in mijn planten leek mijn tuin in waarde te stijgen. Zij wist hun namen wel, wilde zaadjes en stekjes. Zelf kijk ik naar mijn tuin met schaamte. Waarom lukt het me niet om wat meer orde, schoonheid en diepte erin te krijgen? In een damesblad las ik dat je tuin een afspiegeling is van jezelf (een variatie op de rommel in je huis zegt iets over je bovenkamer).

Deze ochtend zie ik gele blaadjes bij mijn favoriete hangplant (klimmer met hartvormige blaadjes, de Octavia Philodendron scandens). Ik heb hem al een hele tijd en vanaf het begin groeit hij prachtig.

Ik pak mijn lieveling op. Er valt een sliert met blaadjes op de grond. Geschokt raap ik de sliert op. De overgebleven plant geef ik extra water.

‘Hoe kan dit nou?’, zeg ik hardop en steek van wal.

Mijn zoon, 16, zit op de bank, strakke blik op zijn schermpje. ‘Wie?’ vraagt hij, zonder op te kijken. ‘Wie? Dat vraag ik me ook af, vorige week…’

‘Nee, wie vroeg ernaar?’, onderbreekt hij me. Hij namelijk niet. Zijn manier om aan te geven dat zijn moeder hem niet moet lastig vallen met haar gezeur.

Ik ben met ze bezig, vraag me dingen af, maar misschien krijgen mijn planten uiteindelijk niet wat ze echt nodig hebben.

Afkomstig uit het regenwoud houdt Octavia ook van een vochtige grond, lees ik in mijn scherm. Dit wist ik.

Maar zet haar niet met de wortels onder water. De Octavia Philodendron scandens houdt niet van natte voeten.

Reacties