Wat een terreur

Alles en iedereen steekt elkaar naar de politiek correcte kroon in de veroordeling van Herman Brusselmans omwille van zijn recente column met een wel heel erg expliciete ontboezeming. Het ligt uiteraard voor de hand dit als schriftelijk terrorisme weg te zetten.

Een column met extreme uitlatingen staat echter net zo min op zichzelf als terrorisme: onfortuinlijke, verschrikkelijke, nietsontziende handelingen die voortkomen uit het niet gehoord worden, decennium na decennium.

In een wereld waar mensen van hun geboortegrond worden verdreven, hun de toegang tot drinkwater wordt ontzegd, zij het eigen land niet meer kunnen bewerken om tenslotte in een vluchtelingenkamp te creperen, worden mensen tot het uiterste gedreven. Hun noodlot is een direct gevolg van een heersende wereldorde die niets te maken heeft met wat humaan of rechtvaardig is. Voor militair belang van grootmachten geldt een andere moraal. Zo ingewikkeld als Palestijnse en vele andere kwesties worden voorgespiegeld, zo eenvoudig is het achterliggende principe voor degene die zijn kinderen van onder het puin moet graven na een raketinslag.

Eersteklas burgerrechten

Waar land en rechten eerlijk verdeeld worden op basis van de belangen van de mensen die het betreft, is geen voedingsbodem voor terrorisme en gaan columnisten zich niet te buiten aan agitatie.

Waar ik leef, hoef ik mij niet bezig te houden met de verdediging van materiële vrijheden of de toegang tot levensbehoeften. Ik kan mij op eersteklas burgerrechten beroepen en heb er nooit iets voor hoeven doen. Dit is het voordeel van als westerling te zijn geboren onder de atoomparaplu van een wereldmacht die met verschillende maten meet.

Mocht de wereldorde zich ooit zo tegen mij keren als deze doet tegen Palestijnen, Koerden, Tibetanen, Rohingya, Oekraïners…, dan weet ik niet of ik de moed zal vinden om mijzelf in de fik te steken vóór de medeplichtige ambassade of met een gekaapt vliegtuig een hoop metselwerk te vergruizelen. Degene die dat in mijn plaats doen, zal ik dan uiteraard wel helden noemen.

Het is verdrietig, verschrikkelijk en mensonterend, maar de ene massavernietiging lokt de andere uit. Word ik nou ook gecanceled? Wat jammer nou toch van mijn bloeiende schrijverscarrière.

Reacties