Vrijplaatsen (2)

Vogels dienen geringd en gekooid, zo hebben wij ooit bedacht. Geen vogel die het daar mee eens was, maar ook naar begrip konden ze fluiten.

Ons belang was namelijk van een hogere orde, want geringd kruisten ze kleurrijk en gekooid kregen we ze tam. Dat maakbare principe sloeg dusdanig aan, dat spoedig daarop ook ongevederde soorten zich lieten ringen en kooien. Dat hadden de keurmeesters in de vorm van ouders, pastoor en fiscus gezamenlijk bepaald, en dus was het goed. Op het kwaliteitsgerichte kruisen na, want daar was geen beginnen aan. Zo’n vijf miljard exemplaren verder bleken kleur, vorm en conditie te ver doorgeschoten om nog in de prijzen te vallen.

Waar je wel in mocht vallen waren hel en verdoemenis, want alleen de huwelijkse jackpot verleende je het recht te snoepen uit een trommeltje dat voorheen streng verboden was. Dat daarmee ook de nodige dozen van Pandora werden geopend mocht geen naam hebben. Evenals het gegeven dat er buiten die trommels nog veel meer gesnoept werd -en nog steeds wordt-, want de soort is van huis uit nogal hongerig. Tal van huwelijken zijn daartoe in beweging, en kennen net als een fiets een binnen- en een buitenband. Beide banden zijn -ondanks garantie- behoorlijk slijtagegevoelig, waardoor het einde meestal knallend wordt ingeluid. Ook in de ongeringde tijd werd -net als nu- veel toegestaan, behalve het belangrijkste: ervaring opdoen. Dat is dus eigenlijk net zoiets als een auto aanschaffen en er zonder rijbewijs in wegscheuren. Het aantal ongelukken hield dan ook gelijke tred met het aantal scheidingen.

Alternatief hoogtepunt

Ik besloot me daarvoor te behoeden door wél voortijdig van de hoed en de rand te willen weten. En bij voorkeur van alles dat daaronder zat. De ouderlijke slaapkamer leek daarvoor niet echt geschikt, met een schop onder beider konten als alternatief hoogtepunt. ‘Het’ moest dus in het geniep gebeuren.

Vreemd woord, dat ‘het’. Net of je er in feite niets mee te maken hebt, alsof het een onzijdige handeling betreft. Iets waar je terloops even mee in aanraking komt, als je toch in de buurt bent. Alles mocht benoemd worden, maar ‘het’ bleef ‘het’, ook al liep het aantal hobbyisten in de miljarden. Mierenneukers, net wat u zegt.

In die goede -maar niet heus- oude tijd was een creatieve aanpak vereist, want Argus stond achter iedere kamerdeur te loeren. Mijn eerste poging liep dan ook op niets uit. Allemachtig, wat een ellende. Ik waande mijn moeder twee verdiepingen lager, druk aan het werk. Goed voorbeeld doet goed volgen, dus ik wilde ook druk aan het werk, maar dan met een vriendin, op mijn kamer.

Niveau ‘onschuld’

De voorbereidende werkzaamheden waren al in volle gang toen we iemand de trap op hoorden komen. Zij kon nog net haar rok naar niveau ‘onschuld’ trekken en haar blouse dichtknopen, maar ik kwam niet verder dan een in één ruk opgetrokken broek, waar ik mee naar het openstaande raam stoof. Het hemd stak er als aangeschoten wild aan alle kanten uit. De deur ging open en ma informeerde naar ons welzijn. De dichtgeknoopte blouse zat nog steeds op bed en knikte betrapt, op een verdere ontknoping hoefde ik die dag niet meer te rekenen. Ik hing licht voorover gebogen uit het raam, hield met één hand mijn broek bij de sluiting omhoog, en riep voor me uit dat ik meende iets van een ongeluk gehoord te hebben, maar verder ging alles goed. Ma vertrok daarop weer onder vermelding dat ze ons spoedig beneden verwachtte.

Waarschijnlijk had ze een ongeluk juist weten te voorkomen. Ze had de klok horen luiden, maar gelukkig de klepel niet uit het raam zien hangen.

Vrijplaatsen (deel 1)

Reacties