Scène aan de Seine – Het laatste Avondmaal

„Het Laatste Avondmaal doen we nooit meer”, zegt Jezus met Pasen, „het is net of ik onder een steen heb gelegen de afgelopen dagen.”
„Jezus!’ zegt Thomas, „ik kan niet geloven dat U bent opgestaan! Laat mij uw wonden zien als bewijs van uw bestaan.”

„Ik weet wat het is om uit het graf op te staan”,
lalt de man achter de bar, die Lazarus blijkt te zijn.
„See you in heaven“, zegt Petrus op weg naar zijn nieuwe baan.

Hij is voor ons gestorven,
is ons als juvenielen wijsgemaakt
Maar is dat schuldgevoel niet te veel gevraagd,
als het toch niets heeft uitgemaakt?

Het kwaad zit in het DNA.
Nooit meer oorlog,
die code is nog steeds niet gekraakt.

Maar ja, wat doe je als rechtgeaard christen als Parijs je roept, zelfs in de stromende regen?
Het bonte gezelschap dat Hij aantreft aan de meurende Seine lijkt niet meer op zijn elftal discipelen, zoals Da Vinci ze heeft afgebeeld. Divers? Als je één dragqueen hebt gezien… wat moet je er dan in Jezus naam met elf?
Hij kijkt naar de dames van de Moulin Rouge en ziet… dat het niet goed is. Zelfs dat is niet meer zoals het vroeger was; als je het over gelijkheid hebt, geldt dat zeker voor de cancan: de ene vrouw ‘slipt’ eerder onder haar rok dan de andere en vliegt onbehoorlijk uit de bocht. Maar als hij eerlijk is, ziet hij dit liever dan een of andere overdreven blauwe Smurf met de ballen uit zijn broek, en dat komt niet door het lachen.

Hij heeft het wel gezien en loopt naar de oever van de Seine. „Non. Non!” Een gendarme zegt dat de Seine vervuild is, dat zelfs de triatleten niet tussen de drek mogen zwemmen. „Pas de problème“, zegt Hij in zijn beste Frans en wandelt weg over de Seine. De volgende dag meldt de gendarme dat Jezus leeft en dat hij persoonlijk ‘De Davinci Code’ heeft gekraakt: „Jezus is een man in een jurk met een baard. Peut être un dragqueen sans make-up, c’est possible. Hij liep over het water van de Seine!” – de gendarme onderging een alcoholtest: negatief. Miraculeux!

Als ‘Paris s’éveille‘ zijn de clochards van de straat gehaald, want dat is geen gezicht.
Triatleten duiken toch in de Seine, met de Olympische gedachte ‘meedoen is belangrijker dan winnen, een ziekte loop je makkelijker op dan een medaille’. Het avondmaal slaan ze over, tijdens het zwemmen krijgen ze genoeg naar binnen.

Ergens in een bezet gebied
bidden kinderen tot een hun onbekende god
smachtend naar een avondmaal
en dat het maar niet hun laatste wordt…

Reacties