Olympische Spelen – winnen is belangrijker dan verliezen

In de vijfde en zesde klas van de lagere school kreeg ik al Frans. Dus toen ik op 16-jarige leeftijd naar de middelbare school ging, had ik een behoorlijke voorsprong. En TGV (dat betekent ten gevolge van) mijn kennis van de Franse taal, kan ik met een gerust hart naar de Olympische Spelen in Parijs reizen, al moet ik erbij vertellen dat de Train à Grand Vitesse mij tegenviel. Ik had ‘m groter verwacht.

Ik kijk naar handboogschieten voor vrouwen. Twee landenteams – bestaande uit vrouwen – schieten met pijl-en-boog op een schietschijf. Dat is moeilijk te zien. Deden ze dat op elkaar, dan is het direct duidelijk wie er wint, nu reken je je rot. Mannen doen ook aan handboogschieten voor vrouwen, alleen heet het dan anders.

Het is nog een hele Tour de France om bij Paris à la Mer te komen om het beachvolleybal te zien. Niemand weet de weg naar het strand. Ik kom François Gérard Georges Nicolas Hollande tegen. Maar ik mag monsieur Hollande zeggen – hoe hij weet dat ik ook uit Nederland kom, is mij een raadsel. Ik doe netjes die kaas van mijn hoofd en bied oud-president Hollande een Hollandse Nieuwe aan die ik in mijn rugtas heb meegenomen. „Uitjes en zuur erbij?”

Hollande legt mij uit dat Paris geen zee heeft en dat de benaming beachvolleybal hier net zo verkeerd is als dat je handboogschieten voor mannen handboogschieten voor vrouwen zou noemen. Zijn vrouw Mariken lijkt wel honderden jaren oud en komt uit Nieumeghen. „Een mooi wandelgebied”, zegt ze.
Ze spreekt Oudhollands. Het kost me enige moeite om dat te begrijpen, Oudhollands lijkt wel Frans zeg. „Nee”, zeg ik, „ik heb nog nooit van Nieumeghen gehoord, ik loop liever vier dagen in Nijmegen” – dat mirakelse mens is ernstiger in de war dan menig president.
Hollande vraagt of ik weet waarom ‘Les Hommes de Hollande Huit’ een vrouwelijke stuurman hebben – Frankrijk is nogal conservatief. Ik zeg dat er heus wel betere mannelijke stuurvrouwen zijn, maar zie die maar eens aan wal te vinden.

Het begint vreselijk te regenen. We schuilen in het Louvre. Hollande vraagt of Les Pays Bas geen last hebben van hoogwater en wat wij tegen de klimaatverandering doen. Ik weet wel waar hij heen wil, maar om mij aan Mona Lisa vast te plakken, daar leen ik me niet voor, zo mooi is ze nu ook weer niet.

Ver is het niet naar sailles, daarom schrijven ze het aan elkaar. Het is genoemd naar het vredesverdrag uit 1919 waar de Duitsers tweede werden en zilver wonnen. In 1945 herhaalden zij deze Wereldprestatie in een hotel in Wageningen, waarvan ik de naam ben vergeten. De naam van de NSDAP-prins kan ik niet over mijn Lippe krijgen. Hij deed niet aan handboogschieten voor vrouwen maar dan voor mannen, wel aan plezierjacht op vrouwen en dieren.
Of Poetin, Zelensky en Netanyahu dezelfde prestatie zullen leveren als de Duitsers is nog maar de vraag, zo stuurloos als ze zijn.

Femke gaat beslist niet uit haar Bol, ze verliest te veel tijd doordat die luie Fransen de hekjes niet weghalen.

Reacties