Verblindend

Ik ben al enige tijd regelmatig wandelaar en, om menslievende redenen, terughoudend in het aantrekken van de korte broek. Bovendien koester ik het patina van mijn benen.

Stijgende temperaturen laten beide principes echter smelten.

Onder dik bladerdak gaat het nog wel, maar eenmaal in de genadeloze zon gaat het mis. Tegemoetkomende stellen wenden hun blik af, nemen snel een zijpad. „Ik zit in een wit waas!”, gilt een vrouw en fietst een rododendron in. Een oudere heer zet rap zijn zonnebril op en struikelt over een boomstronk.

Was het maar weer winter. In de sneeuw valt het niet op.

Reacties