Huilen als een wolf op de Utrechtse Heuvelrug

Persoonlijk: hoe verwerk je het verlies van een dierbare in een harde wereld? Hoe rouw je en pak je je leven weer op? Op slechte dagen huilt ik als een wolf om haar overleden zusje.

Een willekeurige steen die ik op gevoel kies met mijn ogen dicht. Uit een stuk of tien stenen pak ik deze steen. Op verzoek van een Balinese masseuse in de spa van dit eiland. Volgens deze mevrouw brengt deze steen geluk.

Courage

Hoewel ik graag van mijzelf denk dat ik met beide voeten stevig op de grond sta, als een eik met sterke wortels, raakt het woord ‘courage’ mij toch.

Ruim twee jaar nu leef ik zonder mijn zusje. Maar er gaat geen dag voorbij, wat zeg ik, geen uur zonder dat ik aan haar denk aan wat haar overkwam.

Er is een Marjolijn voor haar dood en een Marjolijn na haar dood.

Mijn leven is veranderd in de periode nadat de ‘silent killer‘ eierstokkanker mijn zusje (39) meenam. Zes maanden na de geboorte van haar eerste kindje. Een prachtig jongetje.

Mijn werk, mijn liefde voor de mensen om mij heen en blik op de wereld is veranderd.

Rouwen

Tijdens deze prachtige vakantie sta ik regelmatig stil bij mijn gevoelens.

Omdat ik merk dat ik nog steeds in de ontdooistand sta en steeds meer weer in verbinding kom met mijn hart en gevoel.

De glimlach beantwoorden van op het oog ‘vrolijke’ mensen lukt weer. In plaats van met mijn ogen rollen en diep fronsend weg kijken.

Golven

Met iedere golf die de branding bereikt voel ik mijzelf verzachten. De woede, de kou maakt iedere dag ruimte voor liefde. Ik lach, dans en creëer weer. Meestal.

Soms breek ik en huil ik onverwachts. Net als de moeder wolf op de Utrechtse Heuvelrug wiens leven onzeker is. Wachtend op het eindschot werpt ze een laatste blik op haar welpjes. Ze huilen.

Maar op slechte dagen kan ik mijzelf niet wapenen tegen de wereld. Omdat de wond te groot is voor de pleister die het bloeden tijdelijk stopt.

En loop ik vrolijk neuriënde mensen graag snel voorbij. En hoor je mij janken als een wolf.

Reacties