Dinopoep

In de palm van mijn hand ligt een object van enkele centimeters groot. Ik heb het een tijdje geleden gekocht op een internetveiling. Bij de beschrijving stond toen: ‘Coproliet van een sauropode’. In normaal Nederlands: versteende dinopoep.

Probeert u het zich eens voor te stellen: honderd miljoen jaar geleden leefde er een plantenetend landdier met de omvang van een blauwe vinvis en een nek zo lang dat zijn kop zich op twintig meter hoogte kon bevinden. Op een dag draaide deze langnek een dikke drol met misschien wel de omvang van een Volkswagen Kever. Door een hoop toevalligheden zijn delen hiervan geconserveerd en uiteindelijk versteend om honderd miljoen jaar later, van alle kanten gefotografeerd, op een website te staan. Het beest moest eens weten.

Jurassic Park

Dat beest, een sauropode, is overigens absoluut geen onbekende in onze moderne tijd. Voor wie er nog geen goed beeld bij heeft, denk even terug aan de bekende scène uit het eerste deel van de filmreeks Jurassic Park uit 1993: Dr. Grant moet samen met de kinderen Tim en Alex noodgedwongen de nacht doorbrengen in het park te midden van alle dinosauriërs. Ze overnachten in gigantische boomtoppen en als de ochtend aanbreekt, verschijnt het hoofd van zo’n enorme langnek vlak bij het drietal om aan het ontbijt te beginnen. De kinderen zijn doodsbang maar dr. Grant legt uit dat het vegetariërs zijn. Het arme dier blijkt nogal verkouden en bedekt met een enorme nies zijn menselijke gasten onder een dikke laag snot. Weet u het weer?

Versteende snot heb ik nog niet kunnen vinden overigens, maar ik ben bijzonder blij met mijn versteende poep. Het heeft ook daadwerkelijk iets onmiskenbaar poeperigs. Dat zit hem vooral in de vorm en de structuur die er echt organisch uitziet. Je ziet duidelijk ronde vormen en kleine breukjes en andere oneffenheden in het oppervlak. De persende beweging van het lichaam heeft zich als het ware vereeuwigd in het uitwerpsel: nature’s own 3d-printer. Prachtig toch? Geen toiletbezoek zal meer hetzelfde zijn als u er voortaan op deze manier naar kijkt. Wie weet moet u stiekem wel aan deze column denken als u ziet dat uw trouwe viervoeter de volgende keer op het uitlaatveldje iets moois produceert.

Onze soort

Het mooiste aan de dinokeutel is echter nog wel dat dit object uit een ontzettend ver verleden je doet beseffen hoe gigantisch lang het leven op aarde al bestaat. Onze soort komt eigenlijk pas net kijken. En als we geluk hebben, mogen we hier een jaar of tachtig rondlopen. Voor ons een heel mensenleven, op kosmische schaal een verwaarloosbaar momentje. De versteende dinopoep laat ik op mijn bureau liggen. Om de een of andere reden werkt er naar kijken enorm relativerend op momenten dat de dagelijkse zorgen iets te veel de overhand dreigen te krijgen.

Reacties