Voetbal kijken

De televisie staat aan. Het is lang geleden dat ik zoveel voetbal gekeken heb als nu.

Isa is 15 en vroeg een paar weken terug of we samen konden gaan kijken.

„Wat? Voetbal? Jij?”

Maar ik had het goed gehoord en moest effe normaal doen, want zo gek was dat niet, voetbal kijken.

Manlief legde geduldig uit wat de spelregels waren, met wisselend resultaat, maar ze bleef kijken, zelfs met een zeker genoegen.

Normaal gesproken kijken mijn man, noch ikzelf, zelden naar voetbal. Ook de reguliere televisieprogrammering laten we aan ons voorbijgaan.

Er zijn wat mij betreft te veel spelletjes en competities op de buis, vooral aan wedstrijden met jury heb ik een afkeer.

De talkshows lijken er vaak op gericht om iemand te beschadigen en met een zeker genoegen aan de schandpaal te nagelen. Hoe gekker, maller, en nog erger, hoe beter.

Geen reclame

Daarom kijken wij liever detectives op NPO Plus, een heel behoorlijke app. Of een aardige documentaire van Human.

Daarbij komt het voordeel dat op een zeker ogenblik niet opeens de reclames de huiskamer binnenknallen, zoals nu in de pauzes tijdens de voetbalwedstrijden.

Ik was vergeten hoe luidruchtig ze zijn. De muziek, het geschreeuw, het herhalen, in de hoop de kijker voldoende te kunnen hersenspoelen. Volgens mij werkt het ook, te oordelen naar alle gekkies die online te vinden zijn. Onbeschoft, beledigend, dreigend, dat is het nieuwe normaal.

Buurvrouw Carina zegt dat het reserveren van een reclameblok op een voetbalavond erg kostbaar is, omdat er zoveel mensen kijken. Daarom moet men wel geattendeerd worden op de uitgezonden items, en dat gaat het beste gepaard met veel bombarie en lawaai.

Engelbewaarders

Vandaar dat ieder reclameblok wordt ingezet met luid geschetter en we als eerste een aantal hossende mannen, gehuld in oranje, voorgeschoteld krijgen, zingend over engelbewaarders.

Mijn man, die net was weggedoezeld, schrikt wakker en kijkt verdwaasd om zich heen. Dan zien we de Head and Shoulders-reclame.

„Ik wist niet dat je roos had.” „Hebbik niet.”

Gevolgd door een commercial waarin twee oudere incontinente dames te zien zijn met een angst voor opzwellend maandverband, maar gelukkig dragen ze nu Always, waardoor ze zich tenminste ongezien kunnen natzeiken, zonder dat iemand ervan weet.

„Moet dit?”, moppert mijn man, zijn misnoegen kenbaar makend.

Een beetje vrienden

„Ik vind het leuk”, zegt Isa. „Zo samen met jullie televisie kijken, dat doen we bijna nooit, omdat jullie andere dingen kijken dan ik. Jullie zijn nu eigenlijk beetje mijn vrienden.”

Ik kijk haar aan. Ze is bijna volwassen. Daar waar eens een klein grietje op de bank zat, met te korte beentjes en twee krullende staartjes, zit nu een hele dame die al haast op eigen benen staat, maar nog niet helemaal.

En hoewel ze ons niet meer zo nodig lijkt te hebben als vroeger, is het toch fijn dat dit zo en nu en dan blijkbaar wel het geval is. Daarom kijken we alle wedstrijden in het vervolg lekker samen.

Toch goed dat we op deze simpele manier onze connectie met elkaar kunnen versterken.

Reacties