Geachte heer Wilders

Geachte heer Wilders, ik heb een uitnodiging voor u. Maar eerst zal ik toelichten waarom en hoe.

Zoals u weet zijn er op diverse plaatsen in ons land onderkomens gecreëerd voor mensen die moesten vluchten uit het midden- en verre Oosten. Dat ging wat uw partij betreft niet bepaald van harte. Helaas; het moest van Europa. En ondanks al uw mitsen en maren is Europa op dat standpunt blijven staan. Dus moet de Spreidingswet maar weg. Wat er dan zal gebeuren met al deze mensen wordt er niet bij gezegd. Blijkbaar komt het neer op: we motte ze niet maar we moeten. Maar dat zullen we ze dan wel duchtig inpeperen. Het strengste asielbeleid ooit, zegt uw minister van Asielzaken trots. Lekker buiten slapen. Een leven zonder toekomst en uitzicht. Zouden mensen daar echt beter van worden, dacht u?

Toverij

Nou ken ik iemand die daar precies zo over dacht. Hij heeft een behoorlijk grote bek maar wel een piepklein hartje. Of dat bij u ook zo is zou ik niet weten, maar ik weet wel dat die man via een kennis werd gevraagd om wat klussen op te knappen in een statushoudersopvang. Daar waren ook kleine kinderen die nog niet naar school konden en die hadden een zandbak nodig om tenminste wat te kunnen spelen. Mwah, zei hij, ik wil zo’n ding wel maken, maar denk erom: ik wil niks te maken hebben met die profiteurs. De kennis was verstandig en hield zijn mond.

Toen ik de mopperman weer zag, was hij 180 graden omgedraaid. Het leek wel toverij. De kindertjes waren lief en de ouders helemaal blij met een simpel speelgoedje als een bakje zand. Waar hij vroeger als bouwvakker alleen werd geduld in een kouwe schuur waar hij met tegenzin één kopje koffie kreeg bij zijn eetpauze, was hij nu welkom in echte onderkomens. Hij moest wel zijn schoenen uitdoen, maar hij mocht gewoon met zijn vuile kleren op de tweedehands bank zitten. Zonder krant onder zijn kont. Hij had dadels gegeten en koffie gedronken en was nog nooit zo vriendelijk te woord gestaan.

Bewoners vroegen hem zelfs of ze ook iets voor hem konden doen in ruil. Dat heeft hij niet eerder in Nederland meegemaakt. Hij doet nu elke week klusjes. Er staat een klimrek op het grasveld, hij heeft tien ouwe fietsen gerepareerd en hij heeft zijn nicht gevraagd of die taallessen wil geven aan de volwassenen. Alle mensen verdienen een kans, vindt hij nu. En als iemand iets kwaads over statushouders zegt, wordt hij net zo woest als vroeger toen het nog omgekeerd was. Wie aan hen komt, komt aan hem. Want hij weet nou hoe het zit. Al die mensen die alleen nog als foto’s op een telefoon staan: kinderen die er al tien jaar niet meer zijn, begraven ouders, verloren vrienden en familieleden die ergens achterbleven zonder dat hun verwanten weten waar precies. Die komen echt niet hierheen, daar hoeft u niet bang voor te zijn.

Wilt u ook meedoen?

Dat kan. Overal bij de statushouderopvang zitten ze te springen om extra handjes. Want zo gul als ze zich voordoet is de staat niet en vrijwilligerswerk is tenminste gratis. Is dat niks voor u? Er zal een wereld voor u opengaan. Altijd goed voor een politicus om te weten met welke mensen hij van doen heeft en wat hij voor ze kan betekenen. Dat regeert wat makkelijker. En wat gemak kunt u best gebruiken in dit hobbelige nieuwe kabinet.

Durft u de uitdaging aan? Laat het dan effe weten.

Hoogachtend.

Reacties