Vakantiestress

Thuisgekomen van een warme dag werken schiet ik in mijn badpak, trek het deksel van mijn opblaasjacuzzi open en stap er met een verloste  zucht in. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat er frambozen aan een struik hangen en stap even uit het bad om er een paar te plukken. Het voelt als het summum van ontspanning en genot. Ik voel een brede glimlach op mijn gezicht komen en vraag mij af wat ik nu verder nog nodig heb om gelukkig te zijn..

Wil ik eigenlijk wel op reis?

Lang heb ik naar de vakantie uitgekeken. Het was op het laatst echt een aftellen van de weken, dagen, uren. Schaamteloos spraken collega’s met elkaar over eenzelfde gevoel. ‘Poeh!’ hoorde ik regelmatig en ‘ik ben er zo aan toe’ zei de ander. Er waren er die juist nog even heel hard gingen werken, maar ook die er al een beetje de kantjes van afliepen.

Verhalen over de vakantiebestemming, vliegen, ver rijden en zelfs fietsend, ik luisterde er geboeid naar, mijzelf gelukkig prijzend dat ik in Nederland mag blijven. Want ik heb nu eenmaal een gloeiende hekel aan reizen. Dit komt door een jeugd waarin ik drie keer per jaar het vliegtuig in werd gesleept om naar Spanje of de Canarische eilanden te gaan, wat toen erg in de mode was. Ik had de pech erg luchtziek te worden, dus voor mij liever geen hoogtes of lange zit meer.

Stresskip

Natuurlijk wil je ook graag af en toe wat gaan zien, en nieuwe indrukken opdoen. Maar wat ik nu eigenlijk graag even wil delen met u, is de overweging dat thuisblijven ook heel fijn kan zijn. Het scheelt veel stress, geld, de buren zijn weg, je hebt alles bij de hand, elke dag een nieuw plan maken om iets te ondernemen of om juist om niks te doen en gruwelijk veel te luieren. Heel wat anders dan een week van tevoren als een overspannen stresskip rond te rennen om ‘alles voor de vakantie nog even te regelen’.

Voor sommigen is het misschien heel fijn om zo’n  hele to-do list af te werken, maar ik krijg al de kriebels als ik eraan denk, zoveel moet er van tevoren worden gedaan en zoveel moet er mee. En eenmaal aangekomen blijkt dat er echt te veel in die koffer zit waar je voor hebt bijbetaald en dat de helft straks weer ongedragen mee naar huis kan. En wat het kost in het hoogseizoen, de reis, de terrasjes, daar word je toch niet vrolijk van?

Of je gaat naar een camping, nou daar heb ik ook al heel wat horrorverhalen over gehoord. Je moet vaak maar afwachten waar je terecht komt, het is live misschien veel kleiner dan op de slim genomen foto’s die je eerder op de website zag.

Postzegel-zandbak

Dan zit je daar op een veldje tussen de iets té uitgelaten luidruchtige barbecueliefhebbers  die je dit jaar als buren hebt en waarbij je het gevoel hebt dat ze in je caravan zitten in plaats van ernaast. Een roodverbrand hoofd steekt om de hoek met de vraag of je hulp nodig hebt bij het plaatsen van je iets te grote caravan op een postzegel-zandbak, in plaats van het groene veld op het plaatje dat je voor ogen had. Goed dat je de parasol meebracht, want de boom waar je je van tevoren onder zag liggen om beschutting tegen de brandende zon te hebben met je nieuw aangeschafte uitklapligbed, is ook nergens meer te bekennen.

Thuis…’there’s no place like home‘. Languit in de zon op je ligbed kijkend naar het groene gras en de bloeiende struiken. Je welverdiende rust nemen en wegdromen in een goed boek, tevreden zijn met niet meer dan dat, dat is toch het ultieme? Ik vind het een overweging waard, voor het volgende jaar dan maar, want nu gaan we nog even stressen om vervolgens eind van de week er even tussenuit te gaan.

Thuis of weg, u allen een prettige vakantie gewenst!

Reacties