Onstuimig weer

Ik sta bij de rivier. Een verademing, het water zo dichtbij. Aan de overkant de contouren van de oude vestingsstad. De grote kerk, de pannenkoekenboerderij.

Ik zie een clubje koeien in het zand liggen. Een paar meter verderop, iets dichter naar het water toe, staat een torenhoge boom. Ik herken de soort niet, natuurleek die ik ben, maar het is er een met allure. Precies op de juiste plek voor een groots uitzicht. Rechts in de verte de Lekbrug. Het verkeer schuift, de lucht erboven is egaal blauw.

Ik staar naar het containerschip, de Duitse vlag wappert nauwelijks. Door de druk van de boot klotst het water hevig tegen de kant. Naast me staan een stel eenden, ik kijk naar hun donzige koppen. Zij kijken naar dezelfde boot, draaien hun snavels langzaam mee. Rimpelige golfjes, de geur van fris water. Een ademteug en de zorgelijke wolk in mijn hoofd lijkt in te zoomen.

Veilige weg door mijn jeugd

De basaltenblokken doen me aan de Pier in Hoek van Holland denken. Van de gedachte aan Hoek van Holland kom ik automatisch op mijn vader. Talloze keren liep ik met hem op de Pier richting het strand, langs de Noordzee, met mijn moeder en broer. Mooi weer, geen weer. De wandelingen staan gemarkeerd in mijn geheugen als pionnen langs de veilige weg door mijn jeugd.

Die ene keer, ik liep met hem samen. Het was onstuimig weer, code oranje bestond nog niet. Het water golfde letterlijk over de Pier het strand op richting de duinen. We waren halverwege, konden niet verder. We zijn teruggekeerd, traag, duwend tegen de storm in, af en toe keken we achterom onder de indruk van het spektakel. Mengeling van ontzag en bravoure in mijn vaders ogen. Nat van de golven zout water die als een regenbui op ons was neergedaald. We lachten. Snel de auto in, weer naar huis, niet voordat hij zijn bril haastig had droog gewreven.

Reacties