Haat-liefdeverhouding

Als het voorjaar nadert, komen ze langzaam uit hun winterslaap. Eerst nog aarzelend, maar gaat de zon schijnen zie je er steeds meer. Meestal wit of gebroken wit, met hier en daar een streepje kleur. Vaak smetteloos, tenzij hun winterverblijf te wensen overlaat.

In dat geval wordt er driftig gewerkt om het ding weer spic en span te krijgen. Op opritten of aan de straat voor het huis. De caravan, soms splinternieuw, soms voorzien van stickers met niet zo originele teksten, of duidelijk een wat ouder exemplaar.

Na het fiasco van ons kampeerweekend, aan het begin van onze relatie, had ik me voorgenomen nooit meer te kamperen. Tot in het eerste coronajaar.  Op vakantie gaan was moeizaam, en eerlijk gezegd had ik er toen ook niet veel behoefte aan. Mijn partner zag echter met een caravan mogelijkheden. Het kostte hem de nodige overredingskracht om mij te overtuigen van de vele voordelen van een caravan. Zo ging ik overstag en begon de zoektocht naar een huis op wielen. We hebben er heel wat bekeken, groot, klein, oud, nieuw, netjes of uitgewoond. Uiteindelijk vonden we er een via internet, in ons eigen dorp een straat verderop. Eigenlijk vond ík hem, want mijn partner was net vertrokken voor zijn tweewekelijkse werk op de Noordzee.

Schik

Een afspraak voor bezichtiging was snel gemaakt. De caravan was twintig jaar oud, maar duidelijk met liefde onderhouden. Ik zette mij aan het  eethoekje, trok kastjes open en gluurde in de piepkleine badkamer, met wc! Een andere zithoek was omgebouwd tot tweepersoons bed. Toen ik  rondkeek en aan het tafeltje zat, begon ik er zowaar schik in te krijgen. Met foto’s en technische gegevens, waar ik weinig van begreep, liep ik naar huis terug. Hoewel er veel belangstelling voor de caravan was, kreeg ik 24 uur de tijd om te beslissen. Meteen mailde ik alles naar mijn man, nog geen dag later waren we een caravan rijker.

De eerste rit met ons nieuw verworven vakantieverblijf ging naar een boerencamping aan de IJssel. Hoewel het een stuk comfortabeler is dan een tentje, vond ik het evengoed een heel gedoe. Pootjes uitdraaien, zorgen dat het ding waterpas staat, zorgen dat er genoeg fris drinkwater is en een veel te kleine koelkast. Nog maar niet te spreken over de voortent. Bij de koop zat een enorme voortent, maar het lukte ons samen niet om het ding op te zetten. Te groot, te zwaar, en het ontaardde bijna in ruzie. We hebben die snel ingeruild voor een compacter exemplaar.

Waar zijn we aan begonnen?

Al doende ging het reizen met de caravan steeds soepeler, toch zijn er zat momenten dat ik denk: ‘Waar zijn we aan begonnen?!’ Warm water hebben we niet, een douche ontbreekt en we hebben ook geen vloerverwarming. Inmiddels hebben we wel zonnepanelen op het dak, een vast bed en nieuwe kussens voor de banken. En als we na ruim 3000 kilometer in een afgelegen oord in Noorwegen staan en de rendieren lopen rond de caravan denk ik: ‘Dit was een prima aankoop!’

Reacties