Hoera, het is weer terrasjesweer

Wakker worden, naar buiten kijken en dan een strakblauwe lucht en een stralende zon zien, is het ultieme geluksgevoel voor een zomermens als ik. Terrasjesweer. Optimaal genieten van een vrije dag. Gelukkig vind je overal terrassen, gelukkig vind je overal mensen. Dus ik ga op stap!

Na een vroege strandwandeling plof ik dáár neer waar ik goed zicht heb op zowel de zee als op mijn medemens en bestel een kop koffie. De zee met haar passief deinende golven, het strand wat eindeloos lijkt, zeevogels die hun eigen spel spelen en de warmte van de zon op mijn gezicht.

Ah, wat een prachtig lijf heeft dat meisje, ik zie haar getrainde spieren meebewegen bij elke stap die ze zet. En oh, wat een geweldige, voluptueuze vrouw komt daar voorbij. Een lijf wat minstens 20 kilo zwaarder is dan dat van mij. Haar cellulitusbillen bewegen prachtig en ritmisch in de kleine tanga van haar kleurrijke bikini. En ze straalt! Zelfverzekerd loopt ze voorbij en haar prachtige bos haar danst achter haar aan. Achter haar flaneert een oude dame in een vrolijke jurk, haar karakteristiek gezicht schuilend onder een prachtige hoed. Geen ‘standaard’ oude mevrouw, maar een dame met karakter. Stuk voor stuk prachtige vrouwen.

Schermpjestaren

Naast me gaat een jong stel zitten. Ze hebben geen oog voor de schoonheid van de natuur, want hun ogen zijn slechts gericht op hun telefoon en even kort opkijkend naar de serveerster bestellen ze een flat white. Om vervolgens verder te gaan met ‘schermpjestaren’. Wat een gemis om de zee slechts vaag op de achtergrond te horen kabbelen, het zeebriesje wel te voelen, maar het niet voluit te ervaren.

Een krijsend kindje trekt mijn aandacht. Een vermoeid ogende mama probeert het kleine kereltje te sussen, maar haar frustratie en schaamte is duidelijk zichtbaar. Ik knik tegen de mama. „Ga lekker even zitten”, trakteer haar op een kop koffie. En als het jongetje heerlijk (en rustig) zit te smullen van een ijsje, vertelt ze me slechts een fragment van haar levensverhaal. Hoe zwaar ze het heeft als alleenstaande moeder, hoe weinig de biologische vader bijdraagt en hoe slecht ze slaapt door alle problemen. Begrijpelijk dus dat ze er zo moe uit ziet. Ik kan haar, als ze weer opstapt, alleen maar sterkte wensen en hopen dat er betere tijden voor hen beiden komen.

‘Donald Duck’-mondjes

Daar komt een groepje vriendinnen aangeslenterd en ook zij vinden een plekje op het inmiddels bijna volle terras. Hun lange haren zijn prachtig glanzend gestijld, hun wenkbrauwen donker en breed en als ze opkijken zie ik vier identieke ‘Donald Duck’-mondjes. Het zou een vierling kunnen zijn, want hun eigen identiteit lijkt compleet verloren gegaan in de nieuwste trend: botox en filters. Hopelijk groeien ze snel op tot vrouwen met een eigen persoonlijkheid zonder die uiterlijke perfectie na te streven.

Ik bestel nog een kop koffie en geniet. Van het prachtige uitzicht en van al die unieke, bijzondere en mooie mensen. Terrasjesweer… Dat er nog maar veel van deze mooie dagen mogen volgen.

Reacties