Daar winnen we de oorlog niet mee

Twee geblondeerde moeders met Ibiza-jurkjes stapten met hun twee prinsjes een horecagelegenheid binnen. Deze twee mini-macho’s stormden op de vitrine af en vervolgens ontstonden piepende geluiden. Hun vettige kinderhandjes gleden over de glanzende glazen platen van de vitrine.

Twee minuten later waren de glazen platen niet meer glanzend. Wel was er een abstract kunstwerk van kindervingersporen op te zien. Geen olieverf werd er gebruikt, maar een mengsel van kinderspuug en kinderzweet. Vervolgens lachten de Ibiza-moeders hard om het asociale gedrag van hun schattige prinsjes.

De tijd dat je op een luchtige toon kon zeggen ‘Met die voorraad kippensoep komen we niet ver, daar winnen we de oorlog niet mee’, lijkt voorbij. Oorlog wordt niet meer geassocieerd met geschiedenis, een filmgenre en de ooit zo lange rij voor het Anne Frank Huis. Bij ‘bombardement’ denk je niet meer aan Rotterdam, maar aan een kinderziekenhuis in Oekraïne. Kortom: oorlog is dichtbij en dan luidt de vraag: met wie win je de oorlog wel? We moeten immers voorbereid zijn. Stel dat je alle mensen die je op een dag ziet zou beoordelen met die ene vraag in het achterhoofd: wie zijn dan geschikt? De Ibiza-moeders en hun twee kleine wezens? Ik vrees ervoor.

Niets moeten, wel mogen

Helaas zit Nederland vol met generaties aan nauwelijks opgevoede personen die elkaar generatie op generatie nauwelijks opvoeden. De twee kleine prinsesjes worden immers ook groter, heuse prinsessen. Ze worden net als de vakkenvullers in de supermarkt die tussen het werken door tikkertje spelen, of alle pubers op snelle fietsjes, fatbikes of ronkende scooters. De blik van die jongens lijkt steeds agressiever en het gegil van de meiden klinkt steeds harder en scheller. Een groep toekomstige volwassenen die niets meer moeten, maar wel alles mogen. Het schattige is er dan wel een beetje van af.

Winnen we de oorlog dan met mensen als ik? Redelijk gemiddeld, niet dagelijks een mes op zak en nog nooit in contact geweest met de politie? Nee. We zijn dan weer snel overprikkeld, volgen ons gevoel en hebben zo nu en dan tijd voor onszelf nodig. Daarbij past een oorlog helemaal niet in ons vijfjarenplan. Kortom: met niemand win je de oorlog en juist daarom zijn we allemaal in staat tot het winnen van een oorlog.

Mocht het ooit nodig zijn: dan worden wij allemaal overvallen door moed, maar wel pas écht als het moet.

Reacties