Sad and breakfast

Het is weer komkommertijd op TV en dat vind ik voor nu prima! Want het betekent dat ik al mijn aandacht kan richten op de nieuwe editie van B&B Vol Liefde. Ongegeneerd meegenieten van ongemakkelijke, hoopvolle en herkenbare momenten die ik gelukkig niet zelf hoef te doorstaan.

Ik vind ze dapper hoor, de kandidaten die zo graag hun soulmate willen ontmoeten dat ze de camera voor lief nemen, plus de kans dat ze na een dag weer naar huis worden gestuurd.

Dit gebeurde met een vriendelijke en drukke Rotterdammert die met (te) grote verwachtingen richting Griekenland vertrok, om daar te moeten ervaren dat er overduidelijk geen klik was tussen hem en Iris, de B&B-dame. Op dag één zag hij zijn droom al uiteen vallen toen hij eenzaam aan de koffie zat, nergens heen kon omdat hij geen rijbewijs had en vertwijfeld zat te wachten tot Iris, naast belangrijker afspraken met de hulp en vriendinnen, tijd voor hem vrij wilde maken. Een fiasco dus. Alles in mij gilde: ‘Hou de eer aan jezelf en vertrek, jonguh!’ Maar iedereen leert op zijn eigen manier zijn eigen les.

Vaag excuus

Als je hier in Nederland op een blind date gaat en je in de eerste minuten al weet dat het niks gaat worden, dan kun je met goed fatsoen er na een uur vandoor met een vaag excuus. Maar doe dat maar eens als je een dag of langer hebt gereisd. Je wil na zo’n uitputtingsslag toch graag een nachtje blijven logeren en dus moet je je gastvrouw- of heer te vriend houden. Ook al doen ze onaardig tegen je en voel je je een vijfde wiel aan de wagen. Ik vind het sneu. Toch blijf ik kijken.

We belanden behalve in Frankrijk, Spanje en Griekenland ook in de Schotse Hooglanden. Woeste hoogten, buffels, knapperend haardvuur en whisky: de toon is gezet. B&B-eigenaar Robert Jan ontvangt voormalig stewardess Els hartelijk en zij is zichtbaar gecharmeerd van deze kiltdragende hunk. Zo lijkt het tenminste; er kan zomaar iets veranderen als er een nieuwe kandidaat aan de deur verschijnt. Je moet je als gast instellen op competitie, een tegenvallende omgeving, of een klik die maar niet ontstaat. Gooi je dan de handdoek in de ring of moet je het een kans geven?

Willen, maar niet durven

De deelnemers aan dit programma zijn mensen die blijven dromen en ervan overtuigd zijn dat er ergens op aarde iemand rondloopt bij wie ze thuishoren. Hoe kan dat geen inspirerende en verwachtingsvolle televisie opleveren? Het is wat wij singles allemaal willen, maar niet durven. Omdat we niet willen afgaan, geen afwijzing kunnen verdragen of het risico op een gebroken hart willen vermijden.

En om het persoonlijk te maken: ik zou zelf geen competitie aangaan met andere vrouwen of mezelf zo willen voordoen dat ik gegarandeerd in de smaak val. Daar ben ik te trots voor. Ik heb dat altijd al gehad en ik sta daar nog steeds achter. Al kan ik niet zeggen dat het me een blijvend partnerschap heeft opgeleverd.

Dus nestel ik me rond 20.30 uur maar op de bank met mijn colaatje zero en een bak noten, om te genieten van andermans dappere pogingen om het geluk te vinden. En ik leef met ze mee.

Reacties