Achterbankpraat

Tijdens een autorit met mijn broer en schoonzus zit ik op de achterbank met mijn nichtje en neefje.

Ik vraag aan mijn neefje wat hij later wil worden. Hij hoeft er niet lang over na te denken. “Politie,” antwoordt hij resoluut. “Stoer hoor,” zeg ik als reactie. “En jij?” vraag ik aan mijn nichtje. “Voetballer,” antwoordt ze net zo beslist als haar broer. “Ook al zo stoer,” reageer ik op haar. Ik herinner me dat politieagent al jaren een populair beroep is zowel bij jongens als bij meisjes, maar voetballer is pas de laatste jaren in populariteit gestegen bij meisjes. “En jij?” vraagt mijn neefje opeens aan mij. “Wat wil jij later worden, tante Melanie?”

Mijn nichtje heeft mijn ketting in haar hand. Ik heb hem voor haar afgedaan zodat ze er beter naar kan kijken. Ze ziet dat de kralen zijn beschilderd en vraagt aan mij hoe het kan dat iemand toch zo mooi kan schilderen. Ik antwoord heel saai: “Door veel te oefenen.” Ze draait de kralen rond in haar kleine handjes. “Echt mooi,” zegt ze. Eén voor één bestudeert ze de kralen. Ze is duidelijk onder de indruk. “Hoe kan het toch?” vraagt ze zichzelf nog eens hardop af met haar jonge piepstemmetje. “Ik kan dat niet,” vervolgt ze – blijkbaar vol kennis over zichzelf én de wereld om haar heen, want ze eindigt met: “Kunstenaars kunnen dat. Kunstenaars kunnen alles.”

Volgens mij zijn er nog maar weinig kinderen die tegenwoordig op de achterbank kunnen zitten tijdens een autorit zonder een mobiel of tablet in hun hand te hebben. Mijn nichtje en neefje horen gelukkig nog wel tot dat soort kinderen. Samen speel ik met ze op de terugweg het spel: ik zie, ik zie wat jij niet ziet. We hebben vrijwel alles aan voorwerpen en onderdelen in en aan de auto en onszelf gehad en spelen het spel nu met dingen die we buiten de auto zien zoals bloemen, bomen, borden en andere auto’s of motoren. Het is mijn nichtjes beurt. “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet…,” zegt ze langzaam terwijl ze de omgeving buiten afspeurt “… en de kleur is kerkachtig.”

Reacties