Onweer

Er hangt een bui boven mijn hoofd. Niet een zomers buitje tegen het stof, nee… een heuse onweersbui. Donkere dreigende wolken. Geen idee waar het zo opeens vandaan komt. Het is waarschijnlijk een opeenstapeling van allerlei dingetjes. Ik geef het niet graag toe, maar ik heb medelijden met mezelf.

SCHAAMTE

Het komt misschien door die ene buurman die me zag sjouwen met boodschappen en grappig bedoeld opmerkte dat ik ‘daar toch een man voor heb’. Ja buurman, maar wat als die man wel wil, maar niet meer sjouwen kan? Of misschien kwam het wel door de plannen die niet door konden gaan omdat mijn lief een slechte dag had. Ik kan m’n vinger er niet precies opleggen en eigenlijk schaam ik me enorm voor de bui die mijn dag verziekt. Ik ben echt een optimistisch en positief ingesteld mens, maar zo heel af en toe is er toch zo’n bui. Zouden andere mantelzorgers ook weleens zo’n bui hebben? Dat moet toch haast wel?

NIEUWE WERKELIJKHEID

Komt mijn slechte humeur door de ziekte van mijn man? Laten we eerlijk zijn, dit is niet hoe wij de toekomst zagen toen we jong waren. We kozen er voor om jong aan kinderen te beginnen en riepen tijdens de hectiek van de dag toen vaak dat onze tijd nog wel zou komen. Want als je jong aan kinderen begint, dan ben je er ook snel weer uit. Toch? We zouden van alles gaan ondernemen, maar ziekte sloop ons leven binnen en nu is het dus verplicht aanpassen aan de huidige situatie. En soms komt die nieuwe werkelijkheid opeens hard binnen. Zoals nu.

SCHULDGEVOEL

Terwijl ik zwelg in zelfmedelijden voel ik me tegelijkertijd ook enorm schuldig. Want mijn man heeft veel meer recht om zich zo te voelen. Hij is ziek en beperkt. En hij kan er natuurlijk helemaal niets aan doen dat hem dit allemaal overkomt. En bovendien, heb ik niet enorm veel geluk dat hij er überhaupt nog is? Ik was hem al een aantal keren bijna kwijt. Ik weet nog goed dat hij in het ziekenhuis lag te vechten en dat ik alleen maar kon hopen dat hij weer thuis mocht komen. Al zou hij maar gewoon weer in zijn hoekje op de bank zitten… de rest zouden we dan wel weer zien. En we kunnen ook nog heel veel wel. Naar de kinderen en de kleinkinderen bijvoorbeeld. Wat een voorrecht.

ACCEPTATIE

De bui die boven mijn hoofd hing, verdwijnt gelukkig vanzelf in de loop van de dag. Ik besef dat het soms zwaar is en dat mag ik ook best toegeven. De ziekte, het zorgen voor, dingen doen die hij vroeger deed. De plannen die je ooit samen had loslaten. Maar als je van iemand houdt zoals wij dat doen, dan is ‘zorgen voor’ alleen maar mooi. Ik moet dus maar gewoon accepteren dat er af en toe een bui zal overtrekken, maar ik weet uit ervaring ook dat de zon weer snel gaat schijnen. En dan kan ik er alleen nog maar meer van genieten!

Reacties