Zorgen

Werken in de zorg heeft een stempel, negatief meestal, want werkdruk, slechte salarissen en krapte. De zorg is echter nog zoveel meer.

Daarom schrijf ik over mijn ervaringen en werden al die verhalen gebundeld tot een hartverwarmend boek. Onderstaand verhaal is een fragment uit Zorgliefde.

Haar zielloze lichaam was bestemd voor de wetenschap, ze vond het mooi dat ziektes en bruut chronisch lijden door meer onderzoek wellicht konden verdwijnen.

Daar wilde ze aan bijdragen.

Toen de dood ineens naderbij sloop was er een onherroepelijk afscheid. Een afscheid dat in een paar uur achter de rug is.

Moet zijn.

Als je je lichaam aan de wetenschap doneert is er geen uitvaart, en het rouwen krijgt een andere dynamiek.

Niet nog even bij het lichaam van je geliefde zitten, geen ‘lieve pap, nog een laatste kus’ of ‘dag oma, ik houd van jou’.

Binnen een paar uur is het klaar.

Na haar overlijden deden we binnen die paar uur waar we zo heel erg goed in zijn.

We zorgen.

Er werden bloemen gehaald terwijl de aanwezige familie kleinkinderen en achterkleinkinderen belden.

Razendsnel werd er een ruimte opgeruimd en gevuld met koffie, thee en iets te eten. Met zachte muziek. Daar kwam iedereen samen nadat ze haar een laatste keer gedag hadden gezegd.

Een laatste aai, een laatste groet.

„Dag mam, ik houd zoveel van jou.”

Vanaf haar kamer tot aan de buitendeur stonden personeel en familie naast elkaar voor de uitgeleide.

Met respect en liefde, en rozen op de baar, werd ze uitgezwaaid.

De verpleegkundige sprak mooie woorden, bij de buitendeur, voor ze de plek verliet waar ze zolang woonde.

Over wie ze was en hoeveel liefde ze gaf, de mooie herinneringen die ze achterlaat.

Het zijn de verhalen die je nergens leest, over de zorg en hoe waardevol ons werk is.

Dus deel ik ze met liefde met jullie.

Reacties