Wie krabt daar aan mijn huisje?

Gisteren was het weer zover. Midden in de nacht klaarwakker.

Tegen beter weten in een kop thee gemaakt, tv aangezet en lekker kijken met een paar boterhammetjes erbij. Alsof het 7 uur is… Meestal slaat de man met de hamer na een uurtje ongenadig toe en moet ik weer richting klamme lappen om de dag iets later goed uitgerust tegemoet te kunnen zien.

Maar deze keer verliep het anders.

Nauwelijks had ik op Discovery Channel kanjer Ed Stafford een nieuwe endurance-uitdaging zien starten, toen ik een luid geraas en gebonk ergens in huis waarnam. Het klonk een beetje alsof mijn warmwaterinstallatie nog stond te pruttelen nadat ik warm water had getapt. Maar dat was helemaal niet het geval.

Beetje eng

Dus ging ik om half 3 ‘s nachts op onderzoek uit. Bergingsdeur open, goed kijken en luisteren: daar kwam het geluid niet vandaan. Van buiten dan? Echt? Dit was wel een beetje eng aan het worden.

Glurend door het kleine ronde voordeurraam ontwaarde ik niets; het krassen en bonken ging echter door, ditmaal vergezeld door gemiauw. Het zal toch niet? Een verdwaalde kat aan mijn voordeur had ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik ken wel buren met een kat, maar om deze tijd buiten en dan ook nog eens voor mijn woning?

Wat te doen? Ik ben een kattenliefhebber, maar wat haal je binnen? Misschien wel een agressief monster met vlooien. Krijg die er maar weer eens uit! En ik ben ook nog eens allergisch voor kattenharen.

Oordopjes

Een ontmoedigingsbeleid leek mij de beste keuze. Niet open doen, terug naar de slaapkamer met de deur dicht, en oordopjes in tegen het lawaai. Die verdwaalde kat zal toch wel een keer door hebben dat dit niet zijn huis is?

Toen ik een paar uur later wakker werd was de rust weergekeerd. De kat was weg en had gelukkig ook geen krassporen op de voordeur achtergelaten. Even later zag ik op Facebook een melding van iemand in de buurt die zijn kat kwijt is. De link was snel gelegd, maar de vogel was reeds gevlogen.

Reacties