Haagse bluf en Amsterdamse uien

Plasterk schuif je naar voren maar trekt zich terug, dus praat je over schoof. Als er een minister-presidentenopleiding bestond, zou Schoof dan ook naar voren zijn geschoven?

Een pensionadopremier zonder politieke (Kamer)ervaring; is het dan zo droef gesteld dat er uit ‘eigen gelederen’ geen premier te peuren is voor dit vijf maanden op kweek gezette vloekende kleuren loszandzooitje?

Wat schuift het? Dat zal Schoof wel hebben doorgerekend; nou ja, als topambtenaar laat je dat doen natuurlijk, door een wat lagere ambtenaar die zijn baan door bezuinigingen misschien verliest na alles wat hij heeft meegemaakt: ontelbare brede elastiekjes die de dekseltjes van zijn broodtrommeltjes op hun plaats hielden, zijn geknapt. Totdat die vervangen moesten worden doordat ze in zijn tas – naast de appel en de ochtendkrant – door de snelbinders waren gekraakt. Talloze knijpers die zijn broekspijpen op de fiets beschermden tegen de ketting.

Gesolliciteerd na de mulo, antecedentenonderzoek en een vaste betrekking tot aan zijn pensioen. Dat lager uitvalt als hij vroegtijdig moet vertrekken, nadat hij heeft uitgerekend wat het verhoogde pensioen van de nieuwe ABP-premier wordt.
Hij denkt terug aan zijn vader – ook ambtenaar – en diens eerste Daf 44 en later zelfs 66. Een moeder die altijd thuis was, geen crèche voor haar kinderen, het gekras van de rode Uyl uit die tijd, die uit de tijd is.

„Kijk, zie je het nou? Die Oos kijkt je direct en duidelijk in de ogen.”
Ik kijk met oom Jaap naar De Augurkenkoning, een geweldige serie over De Familie Kesbeke. Wat een verfrissing al dat tafelzuur na het zoveelste B&B- of woonprogramma met verwende geblinddoekte kopers, die een prachtige keuken meteen willen slopen: de kastjes zijn te blauw en dat muurtje moet toch echt een meter naar achteren, anders kunnen ze niet aanmeren bij het kookeiland met hun volgroeide achterwerk.

„Geen CEO of manager”, zegt Jaap. „Nee, een man die zelf de handen uit de mouwen steekt als dat moet. Geen supplychain, maar een vulmachine die iedere keer weer vastloopt en toch wordt gemaakt. Gaat correct om met zijn personeel, zegt waar het op staat, maar geeft ‘zijn kabinet’ ook complimenten. Zo bereik je wat.”
Via de augurken komen we bij de verzuurde Haagse politiek uit, logischer kan niet natuurlijk.
„Z’n porem bevalt me niet”, zegt Jaap. „Een gluiperd, liet burgers volgen door nepaccounts.”
„Wie?”
„Schoof.”
„Nou, nou… je moet niet op iemands uiterlijk afgaan.”
„O nee? Uitstraling, het is zijn uitstraling. En die baard. Is het jou niet opgevallen dat al die gasten tegenwoordig een baard hebben? Hugo de Jonge, en die gozer die niet met zijn poten van de gaskraan kon afblijven. Kom… hoe heet ie…”
„Henk Kamp. Zijn baard is er volgens mij alweer af. Hij heeft niets meer te vertellen.”
„Maar nog veel te verbergen.”

De volgende dag in de supermarkt schoof ik snel voorbij de Haagse bluf naar het schap met tafelzuur: (h)eerlijke Amsterdamse uien!

Reacties