De kledingberg

De verkoopster ging akkoord met retourneren. Geconcentreerd zette ze alle handelingen in gang. Ik keek naar haar bedrijvige handen. Plotseling stopte ze. „Waarom eigenlijk?”

„Nou”, begon ik, en legde uit wat de reden was. Ze knikte, pakte haar taak weer op. Bij het volgende kledingstuk keek ze me weer doordringend aan. „De pasvorm klopte niet”, zei ik. Het voelde als een mondelinge toets. Ze gaf me mijn geld terug. Een beetje beschaamd stond ik weer buiten.

Ik keek naar de immense drukte, stapte een ander filiaal van dezelfde winkel binnen. Paste een jas. Mijn koortslip was nog zichtbaar. Mijn haar zat slap. Een vriendin zei ooit dat je dan juist goed kan beoordelen of een kledingstuk je staat of niet. Ik schoof het gordijn open. Er stond een vrouw, ze droeg geen jas en keek me vragend aan.

„Ik weet het niet”, zei ik, trok aan een mouw. „Volgens mij zijn ze ongelijk.”

De vrouw knikte begripvol. Dan: „Ik werk hier niet hoor.”

Uitzoeken en wegdoen

Onlangs heb ik twee zakken met kleding naar de hiervoor bestemde container gebracht. Het uitzoeken en wegdoen ging me niet makkelijk af. Er liggen nog steeds wat shirtjes in mijn kast die ik al een paar jaar niet heb gedragen. Uiteindelijk draag ik vaak het laatste wat ik heb aangeschaft en ook vaak hetzelfde. De zinloosheid van het hele proces drong tot me door. Ik wist het heus wel maar door er zo mee bezig te zijn voelde ik het ook.

In de podcast Teun en Gijs vertellen alles, zei Teun dat hij zich had voorgenomen om alleen nog maar tweedehands kleding te kopen. „Alleen technische kleren”, zo noemde hij dat, „zoals sportschoenen, mag ik van mezelf nieuw kopen.”

Teun is op deze aarde om ons te wijzen op ons stompzinnige consumentisme, hoe we ons als plofkippen laten vullen door fout voedsel uit supermarkten. Zelf is hij tamelijk eerlijk over zijn zwaktes en tekortkomingen. Omdat ze zichzelf niet sparen is het gesprek tussen Teun en Gijs vaak amusant.

Zombies met tassen

Teun: „Als er nu geen kleren meer gemaakt zouden worden dan kunnen er drie generaties met wat er al aan kleren is, gewoon gekleed worden. Dat is toch absurd.”

„Je ziet mensen als zombies met tassen langs die ranzig geparfumeerde, helverlichte winkels lopen. Best een beetje walgelijk vind je niet?”, aldus Gijs.

„We moeten mensen gaan afremmen. Anti-reclame maken. Een koopzuchtremmende pil?”, opperde hij. „Het is tenslotte een verslaving.”

Ik zie aan mijn zoon, 16, hoe belangrijk hij kleding vindt. Vooral schoenen. Laatst had zijn vader ze pontificaal op een rij gezet. Maat 45. Niet alleen hierom imponerend.

Man scheurde laatst letterlijk uit zijn spijkerbroek. De ondergrens was nu bereikt qua aantal: hij is niet zo’n kledingconsument.

Hij moest dus op zoek en stuitte op broeken met exact dezelfde maat en model als zijn oude broek, maar bij het passen bleken ze te klein. Gekmakend. Voor hem een reden om voorlopig van een nieuwe broek af te zien.

Reacties