Keti Koti

Ik ben een kind van twee culturen en daar ben ik trots op. Mijn ouders zijn het ultieme bewijs van hoe mooi het leven kan zijn als je elkaars verschillen omarmt.

Papa was van jongs af aan gefascineerd door verre landen en las wat hij kon over Zuid-Amerika. Hij ontmoette als jonge man mijn moeder, die ooit naar Nederland was gekomen vanuit Suriname. Het was liefde op het eerste gezicht.

Ze waren zo verschillend als dag en nacht; pa bedachtzaam en melancholiek, ma extravert en met het hart op de tong. Een team waren ze, met  respect voor elkaars achtergrond en een bereidheid deze te verkennen. Mijn ouders leerden ons, hun kinderen, van zowel Harlingen als Paramaribo te houden.

In Harlingen kwamen we vaak, Paramaribo was te ver weg en veel te duur om er als gezin naar toe te gaan. Maar we hielden contact met de familie daar en zij kwamen ook regelmatig hierheen. Daar keken we naar uit. Het voelde nooit als verre familie. Het was gewoon onze familie.

Vrijheidsdrang en zee

Mijn moeder genoot van de Harlinger feestjes en de vakanties waarin we met het hele gezin bij familie logeerden, de vrijheidsdrang, de zee die nooit ver weg was.

Mijn vader voelde zich in zijn element bij de warmte en de muziek van Suriname, het vermogen om van elke gelegenheid een feestje te maken, het lekkere eten.

Zij moesten elkaar vinden, zo zie ik het. En ze hebben samen kinderen en kleinkinderen gekregen die het product zijn van hun liefde, begrip, interesse, aandacht en het verlangen naar eenheid.

We groeiden thuis op met Surinaamse literatuur. Mijn pa had een enorme verzameling boeken en moedigde ons aan hierin te duiken. Nog steeds is Cynthia McLeod een van mijn favoriete auteurs. Ze bracht me via haar verhalen naar een verleden waar men het zelden over had; een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis. Als jong meisje begreep ik al dat schrijven een manier was om iets bespreekbaar te maken, om dingen die onder het tapijt geveegd werden zichtbaar te maken.

Samen verder

Keti Koti. Een dag om stil te staan bij het gruwelijke slavernijverleden van Nederland en Suriname. Maar ook om wegen te vinden om samen verder te gaan, met begrip voor elkaars achtergrond. Ik probeer daar ook een bijdrage aan te leveren: door mijn boeken en de manier waarop ik in het leven sta en anderen tegemoet treed.

„Voel je niet schuldig en voel je geen slachtoffer”, zegt Cynthia McLeod tegen een groep Nederlandse en Surinaamse jongeren in een mooie documentaire die deze week werd uitgezonden (The President’s Daughter & The Richest Freeborn Lady). Ze legt er vooral de nadruk op dat je niet onwetend moet zijn. Ken je geschiedenis. Zodat je ervan kan leren.

Het mooiste boeket bloemen bestaat niet uit alleen maar rozen. Juist de verschillen in kleur en vorm maken het de moeite waard. Het enige wat je nodig hebt is de bereidheid om ze samen te voegen. En dan staat er iets prachtigs op tafel!

Reacties