Who wants to live forever?

Ik weet uit ervaring dat er bepaalde onderwerpen zijn die je voor de gezelligheid beter kunt vermijden. Geld. Politiek. Geloof… en De Dood.

Maar wat nou als je er over MOET praten?

Het gesprek

Iedereen weet dat we allemaal een keer dood gaan. We hopen op een lang en gezond leven en durven eigenlijk niet na te denken over het feit dat het zo vaak anders loopt. Dus we vermijden het moeilijke gesprek, ik denk dat dat menselijk is.

En als het toch ter sprake komt, proberen wij het zo oppervlakkig mogelijk te houden. Of met humor te bagataliseren. „Zet mij maar bij het grof vuil hoor.” Of „onkruid vergaat niet, van mij ben je voorlopig nog niet af”.

Maar als je ouder wordt of als ziekte je leven insluipt zul je er toch echt een keer aan moeten geloven. Het gesprek aangaan, in ieder geval met je partner. Je familie. Of je beste vrienden. De mensen die er voor je zijn in moeilijke tijden. Want als dingen zijn uitgesproken, dan geeft dat rust. Voor alle betrokkenen.

Aandacht in de media

Er is de laatste tijd veel aandacht voor dat onderwerp in de media. En ik hoop dat het helpt. Want ik ben eerlijk, ik vind het zelf ook moeilijk. Want het is enorm confronterend.

Mijn lief en ik weten hoe we over bepaalde dingen denken. We weten van elkaar dat kwaliteit van leven belangrijk is. We hebben het gehad over euthanasie en over het wel of niet reanimeren. We hebben gesproken over de uitvaart en over de dingen die daarbij komen kijken.

Zou dat komen omdat mijn man ziek is, of zouden ‘gezonde’ stellen dat ook doen? En vanaf welke leeftijd dan? Ik kan me namelijk voorstellen dat je dat nog niet doet als je jong bent. Dat je dit soort onderwerpen voor je uit schuift. De belofte om er voor elkaar te zijn in gezondheid en in ziekte krijgt immers pas betekenis als het echt zo ver is, toch?

Zorgen

Ik ben er vaak mee bezig de afgelopen jaren, vooral in mijn hoofd. Te vaak, denk ik wel eens. En opvallend vaak midden in de nacht. Omdat ik me eerlijk gezegd toch vaak zorgen maak over de toekomst. Maar er is ook best wel veel waar je over na moet denken.

Stel, je weet dat je geen pijn wilt lijden en dus sta je open voor euthanasie. Wanneer ga je dat dan regelen? Hoe leg je dat vast? Ga je daarvoor naar de huisarts? En als je niet gereanimeerd wilt worden, is het dan genoeg als je partner dat weet? Of moet je het groot op je borstkas laten tatoeëren? Het gesprek voeren is stap één. Maar dan ben je er nog niet.

Kortom, het is goed dat er aandacht voor is in de media. Dat maakt het voor mensen makkelijker om het er ook eens over te hebben. Maar als je ziek bent of iemand waarvan je houdt is ziek, dan gaat het net even een stap verder. En dat is – denk ik – voor velen te moeilijk en te confronterend.

Hulp

Gelukkig zijn er tegenwoordig op het wereldwijde web allerlei hulpmiddelen te vinden. Die je helpen om zorgen gedeeltelijk weg te nemen. Er zijn bijvoorbeeld lijstjes die je kunt invullen, al dan niet samen. En zo kun je, stap voor stap, het moeilijke maar niet te vermijden gesprek wat ‘makkelijker’ maken.

Reacties