Aan de deur
De buurvrouw kwam langs met gebbedingetjes. Ze slalomde tussen wat bezorgers door die net uit alle macht probeerden te voorkomen dat het eruit zag of het sneeuwde in oktober – en daar schandelijk in faalden. Het piepschuim waar net een nieuw apparaat uit tevoorschijn was getoverd à la Hans Klok, vloog álle kanten op.
„Oh, hij is al bezorgd?’”, vroeg ze bijdehand.
Ik vertel haar wel eens wat. Zij onthoudt wel eens wat.
Ze had dingetjes die ze in een la had gevonden en waarvoor ze zo gauw geen bestemming meer wist, wel dat het hier mogelijk nog van pas zou komen. Inclusief een boek.
„Wat is dat?”, vroeg m’n eega.
„Oh, dat is een boekje dat een buurvrouw heeft geschreven”, sprak ze gekscherend. Mijn man sloeg het open.
„Het is gesigneerd!”, sprak hij uit. „Dan kan je het toch niet weggeven?” Ze controleerde zijn antwoord.
„Och heden, je hebt gelijk! Nou ja, dan hou ik die zelf maar”, en ze verder rommelde tussen zakjes met dingetjes en kartonnetjes met lintjes erop. Heel kerstig.
Nieuwsgierig
„Als je van boeken houdt die je buren hebben geschreven?”, opperde mijn man. Hij was nieuwsgierig of ze zou happen.
„Ja?”, luisterde ze.
„Ik heb ook een boek waar ik aan meegewerkt heb?”
„Laat maar zien”, sprak ze, verder een zakje open trekkend. Ze wilde me iets laten zien. Het zag er leuk en kleurig uit. Mijn man vertrok, ondertussen praatten we over koetjes en kalfjes, vergat ik haar – zoals gebruikelijk – koffie of thee aan te bieden, en zo was m’n man ineens weer beneden, met inderdaad het boek waar hij aan heeft meegewerkt.
„Oh?”, sprak ze verrast. Het was niet bepaald het romannetje wat ze verwacht had. Dat type is m’n man ook niet. Het betrof een leerboek voor het onderwijs waar hij in zit.
Na even bladeren concludeerde ze evenwel dat ze wel iemand wist die het mogelijk niet alleen leuk vond om te lezen, maar het zelfs kon begrijpen. Het boek ging mee.
Haar la was leeg, mijn schoenendoos vol met allerlei nieuwe dingetjes waarmee geknutseld kon worden.
En die nieuwe vaatwasser bromde tevreden in de keuken.