De absurditeiten van statiegeld en suikertaks

Het begint al wanneer ik met mijn vuile zak, gevuld met dertig à veertig blikjes en wat flessen, richting de supermarkt ga. Ik moet latex handschoentjes dragen om de viezigheid niet aan te raken. Alvorens ik de supermarkt binnenloop, voel ik al de blikken op me gericht.

Iedereen kijkt me aan alsof ik een bank wil overvallen. Dan kom ik bij dat stomme apparaat en na drie blikjes begint het gedoe al. Het apparaat doet het niet, en ik moet telkens medewerkers erbij halen. Alsof dat nog niet genoeg is, krijg ik vaak een grote mond van het personeel dat ik het zelf moet oplossen. Het is om gek van te worden.

Tijdens dit hele proces voel ik me als een productiemedewerker, met alle respect voor hen. Het is alsof ik in een soort fata morgana van chaos ben beland, en uit die frustratie is deze column ontstaan. Hier sta ik dan, als een bezetene mijn blikjes in dat apparaat te stoppen, terwijl ik me afvraag hoe we hier in hemelsnaam terecht zijn gekomen.

Suikertaks: een schijnoplossing

En dan hebben we de suikertaks. Het idee klinkt goed: minder suikerconsumptie. Maar wat gebeurt er werkelijk? We betalen meer voor dezelfde producten, terwijl suiker overal in zit. Zelfs voor gezondere keuzes, zoals flessenwater, moeten we nog steeds belasting betalen. Dit is de wereld op z’n kop. Gezonde keuzes worden zo alleen maar duurder en moeilijker gemaakt. De overheid straft ons voor het maken van gezonde keuzes in plaats van deze te belonen.

Statiegeld: de chaos compleet

Sinds 1 april 2023 is het statiegeldsysteem uitgebreid naar metalen drankverpakkingen. Consumenten betalen nu 15 eurocent extra per blikje, dat ze terugkrijgen bij inlevering. Maar het systeem is verwarrend en inefficiënt. Wie moet weten welke verpakkingen wel of geen statiegeld hebben? En het inleveren is een ramp, zoals ik zelf elke keer weer ondervind.

Vanaf 3 juli 2024 moeten doppen vastzitten aan plastic flessen. Dit maakt het openen en drinken een stuk onhandiger. Het kabinet lijkt totaal geen idee te hebben hoe ze met statiegelden en belastingen om moeten gaan. Steeds nieuwe regels en veranderingen zorgen voor meer verwarring en ongemak.

Het wordt steeds duidelijker dat gezond leven een dure grap is. Suikervrije dranken zijn vrijgesteld van suikertaks, maar water blijft belast. Terwijl we juist gestimuleerd zouden moeten worden om gezondere keuzes te maken, maakt de overheid deze keuzes duurder en moeilijker.

Verborgen ingrediënten: luizenbloed en E-nummers

Ons eten zit ook nog eens vol met vreemde en onsmakelijke ingrediënten. Neem nou de kleurstof karmijn, ook bekend als E120, die gemaakt wordt van gemalen luizen. Ja, je leest het goed: luizen. Deze kleurstof wordt gebruikt in allerlei producten, van roze koeken tot yoghurtdrankjes en geeft een mooie rode kleur. Het idee dat we luizenbloed consumeren zonder het te weten, is gewoon walgelijk. We worden overspoeld met E-nummers waarvan de meeste mensen geen idee hebben wat ze precies inhouden. Dit alles maakt het bijna onmogelijk om nog te weten wat we precies eten.

Haar in brood

Daarnaast blijkt dat sommige broodverbetermiddelen L-cysteïne bevatten, dat kan worden gemaakt van mensenhaar. Vooral in sommige Aziatische landen wordt deze methode toegepast omdat het goedkoper is. Hoewel de Europese Unie strengere regels heeft en menselijk haar verboden is in voedsel, is het idee dat dit ergens in de wereld gebeurt, ronduit weerzinwekkend.

Conclusie

Het wordt tijd dat het kabinet goed nadenkt over de gevolgen van hun beleid voor de gewone consument. In plaats van steeds nieuwe belastingen en regels op te leggen, moet er een holistische en consument vriendelijke aanpak komen. Alleen dan kunnen we echt stappen zetten richting een gezondere en duurzamere samenleving. Het voelt alsof we als schapen worden behandeld, nummers in een systeem dat ons meer werk en kosten oplegt zonder echte voordelen te bieden. We verdienen beter.

Reacties