Woke

Mijn dochter Isa en ik kijken samen naar het nieuwe seizoen van de netflix-serie Bridgerton.

De vrouwelijke hoofdpersoon is naar de huidige wenselijke maatstaven te zwaar, maar niet volgens de woke-gemeenschap, waar inclusie, niet het uiterlijk, het zwaarste weegt.

Ook ik ben te zwaar. De huisarts vertelde me kort geleden nog dat mijn overgewicht gevaar oplevert voor mijn welzijn, waardoor ik een gevecht met dit overgewicht niet uit de weg ga.

Het vervelende is dat de antidepressiva die ik slik, niet meehelpen bij het slank blijven van mijn lijf, maar wel noodzakelijk zijn voor het welzijn van mijn psyche.

Helaas gaat de combinatie niet hand in hand.

Love handles

Ik verafschuw mijn vette buik, de love handles, de hangende reet en borsten. Zwetend in de sportschool probeer ik mijn evenbeeld in de spiegels te vermijden, al kan ik niet alle confrontatie met de realiteit voorkomen.

Niets verandert mij op lange termijn, geen dieet, geen aanpassing van een levensstijl, noch het zweten in de sportschool, alwaar de airconditioning zelden draait.

Ja, soms ben ik korte tijd wat kilo’s lichter, maar het lijkt wel alsof de kilo’s liever niet van mij gescheiden blijven, waarop ze na enige tijd met rente terugkeren op alle ongewenste plaatsen.

Mijn kleding is wijd, dekkend, gericht op het verhullen van de vormen van mijn lichaam, in de hoop dat het me enigszins beschermt tegen oordelende, afkeurende blikken, al is mijn eigen oordeel hetgeen dat het zwaarste weegt.

Isa geniet van het nieuwe seizoen van Bridgerton. Ik niet.

Bodyshaming

Het stoort me dat de vrouwelijke hoofdpersoon een seksuele relatie heeft met een slanke knappe heer en ik vind dat ze niet bij hem past vanwege haar overgewicht.

„Dat is bodyshaming”, vindt mijn Isa, heel modern, heel inclusief. Ze heeft gelijk. Uiterlijk moet geen verschil maken, maar dat doet het wel.

Modellen op de billboards waren toen ik jong was allen slank, hoofdpersonen in films eveneens. Perfectie diende nagestreefd te worden. Sterker nog, zo moest je gewoon zijn.

Niet dat het nu anders is, al zeggen we van wel. Het is erger geworden zelfs, want we doen nog meer alsof. Foto’s en filmpjes worden gefotoshopt, waardoor nog meer nadruk ligt op de ogenschijnlijkheid.

Niemand heeft meer scheve tanden, nee, gebitten zijn recht en hagelwit, omdat het kan. Hoofden worden gebotoxt, neuzen rechtgezet. Alles wat we willen is haalbaar, of moet dat zijn.

Harder en kwader

In een wereld waar perfectie normaal geworden is, en het tegendeel des te minder, zijn mensen harder geworden, kwader en meer gefrustreerd. Niemand heeft het woke-zijn nodig, zegt men, want vroeger bestond woke toch ook niet?

Wat we nodig hebben, is minder perfectie, maar meer eigenliefde, meer acceptatie. Dat we volstaan zoals we zijn.

Soms is het gewone reëler dan de perfectie die we nastreven, het is minder hysterisch, maar meer ‘echt’. Het echte leven is niet zo makkelijk. Laten we lief zijn, lief voor onszelf, lief voor elkaar.

De hoofdpersoon in Bridgerton moet eruit kunnen zien zoals ze in werkelijkheid is, zoals ook ik dat zou moeten kunnen.

Het klinkt zo simpel, maar het zal soms moeilijk zijn om dit streven vast te houden. Daarom begin ik nu alvast maar, en accepteer wat en wie ik ben. Als dat woke heet, so be it.

Reacties