You live, you learn?

Soms doe je dingen in het leven, bewust of onbewust, waar je achteraf vroeg of laat spijt van krijgt. Zo stuurde ik een tijdje geleden mijn nieuwste tekst ‘Als de nood het hoogst is’ op naar Metronieuws lezerscolumn. De volgende ochtend had ik twijfels over de literaire kwaliteit van deze ietwat schunnige tekst.

En dus schreef ik na mijn dagelijkse douche en scheerbeurt meteen een mail naar de redacteur waarin ik verzocht om de publicatie van deze weinig hoogstaande column te annuleren. Een uurtje later mailde mijn New-Yorkse vriendin Joyce dat het stukje toch gepubliceerd was in MN Lezerscolumn. Ik was enigszins tevreden want ik vond de tekst nu, achteraf gezien, plots wel okee. Joyce grapte: „Cloclo, je neemt jezelf te veel au sérieux. Ach Claude, je bent en blijft een grote baby.”

En zo twijfelde ik plots of ik wel ooit uit mijn fouten heb geleerd. Reeds als kleuter voelde ik in mijn hoofd immers een grote zwarte ruimte zo groot als de kosmos, een eindeloze duistere leegte. Zelfs toen ik op 6-jarige leeftijd de primus van de klas werd, beterde dat niet. Mijn klasgenoten merkten niks op, zelfs mijn rijkeluisvrienden hadden niks in de gaten, ook niet toen zij op mijn 7e verjaardag kwamen feesten in onze bescheiden woning.

Hersendood

Op hun beurt nodigden de zoons van advocaten en chirurgen me uit in hun villa’s. Het deed me allemaal niks. Het was alsof mijn lichaam leefde, maar ik tegelijkertijd al lang hersendood was. Het enige waarvan ik droomde was om later huisarts te worden, maar ik ben het nooit geworden. Ondanks mijn slechte en jaloerse jeugdvrienden heb ik via een grote omweg dan toch mijn diploma’s neuropsychologie en kunstfilosofie kunnen verzilveren.

Joyce zegt mij dat ik te veel met mijn eigen brein bezig ben en dat ik als een egotripper door het leven ga, ook in mijn teksten. Maar ik bedenk: „Is mijn egocentrisch schrijverschap niet de uitgelezen manier om het grote zwarte gat in mijn eigen universum te dichten?”

Ik mailde grinnikend terug naar Joyce: „Jawel, uit deze fout leerde ik dat men uit fouten kan leren.” Ze reageerde lachend: „Oh, grow up boy.” Vijf minuten later mailde ze mij een bijlage met een hit van de wereldbekende Canadese zangeres Alanis Morissette: ‘You live you learn‘. En kort daarna diens vermanende song: ‘You oughta know‘.

Reacties