Nationaal trauma

In deze tijden waarin polarisatie op de loer ligt, er meer en meer grimmigheid in de samenleving sluipt op diverse thema’s en onderwerpen, hadden wij als Nederland zo ontzettend veel zin in het verbindende feest wat het Eurovisie Songfestival heet.

Joost (wie?) Klein, zou voor ons land op treden met zijn vrolijke hit Europapa. Maar alles liep anders. Sinds bekend werd dat hij niet mocht optreden tijdens de generale repetitie, hebben veel mensen hun telefoon zitten refreshen om er zeker van te zijn dat het laatste nieuws niet gemist zou worden. We hebben massaal de updates van onder andere Aram Bade gelezen en waren verbaasd over de rare sfeer en spanning die daar in Zweden ontstond.

Toen het definitieve nieuws kwam dat hij écht niet meer mocht optreden was de lol er voor velen dan ook vanaf. En terecht. Het voelde ook echt als een enorme smet. Het voelde raar, niet terecht en vooral het nieuws hierover kwam te laat naar buiten. Juist doordat dit allemaal zo lang geduurd heeft, kwam er ruimte voor ruis. Veel ruis.

Europapa en gejuich

Wij hebben het Eurovisie Songfestival gekeken in het COC waar Europapa werd afgespeeld na het vierde liedje. Dit werd met gejuich ontvangen. Vervolgens werd Israël de hele avond gemute. Dit was een besluit van het bestuur. Is dit niet iets geks? Dat groepen die zelf uitgesloten worden anderen gaan uitsluiten? Je mag best je mening hebben over het nieuws wat ons allemaal bezig houdt, over de vreselijke oorlogen, maar is het handig dit uit te dragen als bepaalde organisaties zijnde? Als je kijkt naar de helft van de landen die meededen, staan de homorechten en acceptatie niet hoog op die prioriteitenlijstjes. Zou je dan als COC niet zo consequent moeten zijn en het Eurovisie Songfestival helemaal niet meer uitzenden? Of mogen we stiekem toch genieten van zo’n mooi evenement die normaal gezien kan verbroederen?

Allemaal mensen

Wanneer je weet hoe het is om uitgesloten te worden, denk ik dat je ver weg moet blijven om dit zelf te gaan doen. Er gebeuren op dit moment vreselijke dingen in de wereld en ik kan alleen maar hopen dat er snel vrede komt. Dat we weer meer kunnen hebben van elkaar en niet meteen boos worden of geïrriteerd. Uiteindelijk zijn en blijven we allemaal mensen, mensen die gezien willen worden. En vooral, gewoon willen leven. Niet meer en niet minder!

En voor nu, rondom Joost, hoop ik dat dit nationaal trauma snel opgehelderd wordt en dat we als er echt niks heftigs gebeurd is, Joost volgend jaar nog een keer sturen. Op naar het volgende verbindende evenement… het EK voetbal. Kom er maar in.

Reacties