Joost Kleins Waterloo

Een Finse zanger – nou ja, zanger – komt in zijn blote kont uit een ei. Je zou zeggen dat hij hier de Fins-Zweedse grens overschrijdt en geen enkele cameraman en zeker geen -vrouw dit wil filmen in het moderne Zweden. Maar nee hoor, geen enkel probleem.

Dat is er pas als een Nederlandse zanger aangeeft dat niet te willen en de cameravrouw rustig doorgaat met haar grensoverschrijdend gedrag.
En zo vindt Joost Klein zijn Waterloo, na 50 jaar Waterloo. Zonder één woord in de finale te hebben gerapt, want ook hij zingt niet.

Wat doet Nederland? Te braaf om te zeggen: „Bekijk het maar EBU, we gaan met Joost mee naar huis, bekijk het met je puntentelling. Die twaalf hadden we sowieso aan Israël gegeven, ondanks gejoel. Want elkaar de meeste punten geven over en weer, dat doen we al jaren.”
Maar dat doet en zegt Nederland niet. Cornald Maas geeft gewoon verslag en Jacqueline Govaert hoorde je toch al niet. Alleen de punten van de Nederlandse vak(?)jury worden niet door Nikkie de Jager voorgelezen, maar door een marionet van de EBU.

In 1967 was er ook bloot: Sandie Shaw zong voor het Verenigd Koninkrijk barrevoets – dat is een prachtige ouderwetse term voor ‘op blote voeten’ – en won met Puppet on a string. De concurrentie ver achter zich latend. Een aardig liedje, een leuke vrouw. Er werd in ieder geval nog gezongen, met een orkest, zonder extravagantie en met aangesloten muziekinstrumenten.
Taboes werden in die tijd doorbroken, de power kwam van een flower en de liefhebber blowde ‘mechanisch’ in plaats van elektronisch te faken door te vapen. En niet Netanyahu maar Johnson was een moordenaar.

Zeven jaar later verscheen opeens ABBA. In de hardrocktijd. Een groepje met twee mooie vrouwen – ja, er waren ook twee mannen bij. Het beeld ging het geluid voor: hele hormonenlegers werden verslagen. Nooit geweten dat Waterloo in Zweden lag. Maar daar ging het toen niet om voor hardrockende jongens, die als ze de muziek best goed vonden, het toch altijd over de boeg van dat kontje van Agnetha gooiden. Tegenwoordig seksistisch genoemd, toen was een verkeerd muziekgenre kiezen grensoverschrijdend.
Na 50 jaar ABBA terug? Graag. Maar dan niet als eng hologram waar je onzichtbaar de guilty pleasure niet doorheen voelt. En al helemaal niet vertolkt door die man met baard in een jurk met een lange split, door wie de Common Linnets net niet wonnen, omdat kunnen zingen ondergeschikt is aan doorgeslagen Eurovisie-idioterie.

De altijd saaie en langdradige puntentelling werd zaterdagavond door Joanna Lumley, met een glas champagne in haar hand, aangenaam doorbroken: Absolutely Fabulous. Hoogtepunt van de avond.

Als ik eerlijk ben, kijk ik toch liever naar het kontje van Agnetha dan naar de witte beentjes onder dat korte rokje van dat Zwitserse wezentje.
Wat doet Nederland volgend jaar, blijft het de marionet van dat Europese pandemonium?
Ach, ‘what’s another year’ – misschien wel het beste songfestivallied ooit.

Reacties