Voor de gevallenen

‘Het gaat de laatste tijd wel hard’, hoor ik vaak zeggen. Het gaat dan om het omvallen van muzikanten, rockgoden van de eerste generatie. Hoewel naar verluid Keith Richards de dinosauriërs nog heeft zien uitsterven, vind ik het niet zo vreemd dat gewone mensenkinderen op een gegeven moment van het podium des levens verdwijnen, zeker gezien hun levensstijl.

Ik weet nog goed waar ik was toen mijn eerste held Phil Lynott ons ontviel: ik lag in een badkuip op de Biblebelt. Ook het verongelukken van de eerste bassist van Metallica, Cliff Burton, greep mij destijds zeer aan. Met de vriendengroep deden wij aan dodenherdenking, we draaiden de eerste drie LP’s op standje burenruzie. Cliff geldt voor velen nog steeds als DE Metallica-bassist. Vervlogen tijden. Het oorspronkelijke Metallica, waarvoor wij tijdens concerten, als soldaten van hun Metal Militia, in de voorste rij stervensbereidheid toonden, is ook overleden. Of ligt in ieder geval aan het geld-infuus. Het nieuwe album werd via bioscoopdoeken gelanceerd.

De King

Wereldwijd rouwen mensen nog steeds om de King, en om die andere: ‘of Pop’. En om Martin Luther. Bowie glimlacht naar de uitstervelingen vanuit de coulissen van het dodenrijk. Er wordt gespeculeerd: wie zal eerder gaan: Mick of Keith? Kokki voelt zich niet meer compleet zonder Peppi en wat moet Kim nog zonder Mel? En stel je voor dat van Abba – nog compleet aanwezig in het ondermaanse – Agnetha overlijdt. Wat blijft er dan over? Precies, ja: BBA.

Van A naar B

Meestal, als zaken versimpeld worden, dan gaat het mis. Komen we bij BBB. Die menen – au sérieux – dat in de Oostvaardersplassen, Neerlands wereldberoemde wetlands, beschermd natuurgebied, 100.000 woningen gebouwd moeten worden. Een bestemmingswijziging van het kaliber Rotterdam-Pernis of DSM teruggeven aan de natuur. Koekoek.

Jim Morrison had hier tekstueel wel raad mee geweten, Jimi Hendrix had wat boze linkshandige akkoorden aangeslagen. Landsbreed had men de lakens van de bedden getrokken en met zwarte beits ‘Aksie!’ gedoodverfd. Jim en Jimi en hun generatiegenoten, ze klommen in hun pen, kwamen in het geweer. Die reisden met hele andere stickies de aardbol rond, dan sommige van de duurbetaalde knip-en-plak-artiesten van nu. Ze gaven de wereld popgeschiedenis, kleur en geweten. Die muzikale helden, die de soundtrack van je jeugd schreven, het ‘ons nummer’ van een stel, de tranentrekkers bij een bruiloft of uitvaart. Blijf ze bezoeken. Houd ze in ere. Ze kunnen niet gemist worden.

Reacties