Het (im)perfecte plaatje

Daar zit je dan op Pico Do Arieiro in Madeira te wachten op de zonsopkomt om het perfecte Instagramplaatje te schieten. Je hebt een jaar lang hard gewerkt om deze vakantie te betalen. Nu ben je op tijd opgestaan, heb je de avond van tevoren het fototoestel opgeladen en heb je zelfs een extra accu meegenomen. Je bent op alles voorbereid.

Nu alleen nog wachten op hét moment… in gedachten zie je de duizenden likes al op je perfect geschoten plaatje voorbijkomen.

Helaas, het is bewolkt. De zon wil maar niet doorkomen en tot overmaat van ramp begint het te regenen. Er valt geen fatsoenlijk plaatje op de lens te krijgen. Dat perfecte plaatje kan je wel op je buik schrijven.

Ik hou van een perfect plaatje. Zowel letterlijk als figuurlijk. Natuurlijk weet ik dat het plaatje van mijn leven niet perfect is. Verre van zelfs. Maar er zijn een aantal onderwerpen waarvan ik de lat voor mijzelf hoog leg en mijzelf uitdaag om er steeds beter en verder in te komen. Als ik dan van die perfecte plaatjes op Instagram voorbij zie komen, dan bekruipt mij regelmatig het gevoel van ‘had ik maar die vrijheid om te reizen, was het in ons gezin maar zo harmonieus, had ik maar zo’n lichaam of haalde ik maar die uitzonderlijke prestatie’.

Scheetjeslater

Maar zijn die perfect ogende plaatjes in de realiteit nou echt zo perfect? Dacht je dé perfecte man aan de haak te hebben geslagen, blijkt hij vaak vieze scheetjes te laten. Ga je met veel plezier naar je werk, kom je erachter dat je zwager toch net een baan heeft met betere arbeidsvoorwaarden. Heb je na jaren van bidden en hopen dan eindelijk zelf zo’n klein baby’tje in je armen, word je knettergek van zijn gehuil dag en nacht.

Misschien kunnen we constateren dat een perfect plaatje nooit perfect is zolang we er niet tevreden mee zijn. Zolang we de lat steeds iets opschuiven en onszelf blijven vergelijken met anderen, is het streven naar het perfecte plaatje een bodemloze put. Wat je ook bereikt, het kan altijd beter, mooier en er is altijd iemand slimmer, rijker en succesvoller. Want wanneer is goed, goed genoeg? Neem nou als voorbeeld een sporter. Ook als fanatiek amateursporter probeer je de lat steeds iets hoger te leggen. Zo volgde ik iemand op Instagram die in Tokio een marathon zou gaan rennen. Maanden van trainen ging eraan vooraf. Maar toen ze terugkwam hoorde ik haar zeggen dat Tokio een nare bijsmaak had omdat ze haar beoogde tijd op de marathon niet had gehaald. Een ander zou haar opmerking als verwend bestempelen omdat hijzelf de financiën niet heeft om naar Tokio te gaan of hij zou dankbaar zijn als hij de conditie had om een marathon te rennen en weer een ander zou überhaupt blij zijn als hij benen had op om te staan.

Energie opslokken

Wie bepaalt dus eigenlijk wat perfect is? En waarom leggen we vaak het perfect ogende plaatje van de ander in de weegschaal met de onze en komen we dan tot de conclusie dat de ander geen reden heeft tot klagen maar wij wel? Als je niet oppast slokt het streven naar het perfecte plaatje al je energie op en word je voor je omgeving en uiteindelijk ook voor jezelf een bitter en onaangenaam persoon.

Nee, een perfect leven is misschien wel voor niemand haalbaar. Een tevreden leven is daarentegen voor íedereen weggelegd. Je hoeft er geen geluk voor te hebben, niet rijk, succesvol of hoogbegaafd voor te zijn. Tevredenheid hoeft niet te betekenen dat je jezelf niet uitdaagt of dat er niets aan je leven ontbreekt. Tevreden zijn betekent juist dat je, ondanks alles wat er aan het perfecte plaatje ontbreekt en ondanks alles wat de ander heeft wat jij niet hebt, je ervoor kiest genoegen te nemen met wie jij bent en wat jij hebt (bereikt). Dat je bewust je zegeningen telt en elke vooruitgang viert. Met het accepteren van het imperfecte in jezelf en in je leven en een flinke dosis dankbaarheid leef je binnen handbereik een perfect, uh ik bedoel, tevreden leven!

Reacties