De stille strijd van vergeten woorden

In de hoek van de kamer zit ze, mijn moeder, omringd door de stille getuigen van een leven lang liefde en herinneringen. Haar blik dwaalt soms verloren, als een schip zonder kompas in een zee van vergetelheid. Maar zelfs in die momenten van verwarring, straalt haar gezicht een rustige waardigheid uit, gedragen door de onzichtbare kracht van haar trouwe vriendin, haar zussen en haar kleinkinderen.

Elke woensdag is het hoogtepunt van haar week, wanneer haar vriendin binnenkomt als een zonnestraal die doorbreekt in de donkere wolken van de eenzaamheid. Ze brengt niet alleen haar lach en warmte, maar ook haar tijd, aandacht en onvoorwaardelijke vriendschap. Samen delen ze momenten van vreugde en verdriet, van stilte en gesprekken die gevuld zijn met betekenis.

En dan zijn er haar zussen, de hoedsters van haar jeugdherinneringen en de bewaarders van haar diepste geheimen. Ze komen en gaan, als golven op de oever van haar leven, maar hun liefde blijft altijd aanwezig, als een rots in de branding te midden van de golven van verandering.

En laten we de kleinkinderen niet vergeten, de lichtpuntjes in haar leven, die haar dagen vullen met gelach en spel, met knuffels en kusjes die haar hart verwarmen en haar ziel verjongen.

Bron van toewijding

Te midden van dit alles staat mijn zus, een bron van kracht en toewijding, die elke dag opnieuw haar liefde en zorg geeft aan onze moeder. Ze zit overal bovenop, regelt het vele bezoek, en zorgt ervoor dat mijn moeder zich geliefd en gewaardeerd voelt, zelfs als de woorden haar langzaam ontglippen.

En dan is er het tehuis, Veenhage in Nootdorp, een plek van rust en liefde, waar het personeel met zorg en toewijding voor mijn moeder zorgt, als waren ze familie. Ondanks de uitdagingen van onderbezetting, straalt de liefde en warmte van het personeel door in elke handeling, elke glimlach, elke omhelzing.

In november wordt ze 90, mijn moeder, en die mijlpaal zal zowel een viering als een herinnering zijn aan de vergankelijkheid van het leven. Maar te midden van deze stille strijd van vergeten woorden, is er liefde. Liefde die haar draagt, liefde die haar omringt, liefde die haar nooit zal verlaten.

Reacties