Lykavittos: over klimmen en antwoorden

Uit mijn appartement aan de rumoerige Leoforos Alexandras, ontspringt een panorama dat als een onmiskenbare omhelzing de ziel van Athene vat. Daar rijst een heuvel op, groots en alziend, als een oude bewaker die waakt over de aderen en adem van de stad. Lykavittos.

Het is een zicht dat vanaf het balkon alledaags is geworden, maar desondanks blijft de roep van de heuvel onweerstaanbaar. Lykavittos zien, is hem willen beklimmen.

Het is niet alleen de heuvel. Soms dient die slechts als excuus. Een alibi om de mysterieuze allure van de smalle steegjes van het betoverende Exarchia te ondergaan, een wijk die je moet doorkruisen om de voet van de heuvel te bereiken. Vandaag is zo’n dag. Exarchia staat bekend om haar straatkunst en graffiti. De gevels van gebouwen zijn veelal gehuld in levendige muurschilderingen, politieke boodschappen en artistieke uitingen, die de alternatieve en bruisende sfeer van de wijk versterken. Zwervend door de kronkelende steegjes, is het alsof je door een tijdmachine stapt en rechtstreeks in de jaren zeventig belandt. De winkeltjes, de bakkerijtjes, de koffietentjes, de charmante tavernes, de balkons, pronkend met het frisse groen van planten, die uitkijken op drukke pleintjes – ze trotseren de onophoudelijke vooruitgang van de tijd. Zelfs de gedempte stemmen die uit de samengeperste appartementen van Exarchia sijpelen, lijken afkomstig uit een ander tijdperk.

Een gevecht

Wie begint, moet ook voltooien. De ware beproeving ontvouwt zich aan de voet van Lykavittos, waar je geconfronteerd wordt met de steile beklimming naar zijn kruin. Elke stap is een gevecht tegen de zwaartekracht, maar elke inspanning wordt beloond met een adembenemend panorama over de stad. Desalniettemin, bij elke beklimming, wanneer ik, gehuld in een bezwete shirt, eindelijk de top bereik, kan ik niet anders dan bedenken dat de heuvel zelf wellicht een eigen gevoel voor humor bezit. ‘Wie haalt het in zijn hoofd om mij te beklimmen?’ In het toeristenseizoen zijn dat er genoeg.

Zelfs met een Byzantijns kapelletje ter plaatse, vind ik bovenop de heuvel nooit wat ik zoek. Vergeving, tenminste, is nooit aanwezig. Datgene wat ik, wat wij zoeken, is misschien zo abstract dat het ons lot is om het nooit te vinden. Of misschien ontbreekt het aan oprechtheid in onze zoektocht?

Minder alert

Vanaf de top van de heuvel naar mijn appartement terugkeren is een fluitje van een cent. De strijd van het beklimmen is gestreden, en de rust van het afdalen heeft zijn intrede gedaan. Het resulteert erin dat ik me altijd verlies in gedachten en minder alert ben. Toch valt mijn oog vandaag op een boodschap, een herinnering gekrabbeld op een muur: Ziteité kai tha evrethíte – Zoekt en gij zult vinden.

Na terugkeer in  mijn appartement, omarm ik op het balkon de rust die Lykavittos mij schenkt. Een kop koffie vergezelt mijn gedachten. Ik raadpleeg Google Maps om de afstand tussen Athene en Rafah te achterhalen. Helaas, geen antwoord.

Reacties