Don’t buy art from Jan Buytaert

Toen ik die stralende zomerochtend van 1990 mijn vuilnis wilde wegzetten, vond ik in de containers een prachtig bloemenschilderij. Ik had een neus voor waardevolle spullen en nam het dus mee naar huis om het aan mijn vader te tonen.

Die merkte ook de kwaliteit van dit werk op en hij besloot om het te verkopen aan één van de antiquairs die hij kende in Brussel. Maar hij kwam van een kale reis terug: het schilderij was niet oud genoeg bevonden. Aan de achterkant van het werk hing echter een piepklein briefje met de naam van de artiest en zijn telefoonnummer. Mijn vader raadde mij aan om het prachtstuk terug te bezorgen aan de kunstschilder zelf: Jan Buytaert.

Vriendschap

Dit was het begin van een bijzondere vriendschap hoewel Jan dertig jaar ouder was. Jan woonde toen sinds kort in een mooi herenhuis. Hij had weinig sociale contacten maar wist zich toch te handhaven als leraar aan de Stedelijke Academie. Hij wilde van mij een kunstenaar maken en gaf mij dus tekenles. En ja, zijn zeven katten waren daarbij een dankbaar onderwerp, ook al sprongen ze van de ene antieke kast naar de andere. Bij een glaasje wijn liet Jan terloops een tekening van Picasso zien waar hij al jaren de trotse bezitter van was. We filosofeerden veel over het leven en het mysterie van het bestaan.

Jan werd in de stad als een zonderling bekeken en openlijk bespot, maar ik leerde hem kennen als een warm hartelijk persoon met veel humor. In 1997 begon ik echter te experimenteren als dichter en ook daarin stimuleerde Jan mij. Zo gaf hij mij tips en info over auteursrechten en tavernes waar ik met andere poëten in contact kon komen.

Bloemlezing

In die periode telefoneerde zelfs een lokale journalist mij op. Hij stelde me voor om een tiental van mijn gedichten voor te dragen, samen met de grote schrijver/dichter Tom Lanoye. De bloemlezing zou plaatsvinden in een bomvolle theaterzaal. Ik ben daar niet op ingegaan omdat ik plankenkoorts had. Later bleek dat Jan zelf bij Lanoye meerdere keren had aangedrongen om mij een kans te geven. Diep teleurgesteld in mij verbrak Jan het contact.

Er volgde een stilte van vijf jaar. Op vernissages meden we elkaar als de pest. Intussen was er een vrouw in zijn leven gekomen, Christiane, de vrouw van wijlen Ferre Grignard, de bekende Antwerpse zanger.

Maar op een sombere winteravond contacteerde ik Jan omdat ik met een probleem zat. Aarzelend nam hij zijn telefoon op. Het werd desalniettemin een lang en aangenaam gesprek, hij vroeg naar mijn e-mailadres. Hij vertelde enthousiast over zijn reizen naar Zuid-Afrika en China. Hij had zelfs even gepraat met de Dalai Lama. Zo kreeg ik tot aan zijn dood eind 2011 vele bijlagen over boeddhistische wijsheden en mooie landschapsfoto’s.

Uitgebreid gevierd

Zijn overlijden kwam niet onverwacht: hij leed sinds twee jaar aan leukemie en was er fysisch sterk op achteruitgegaan. Plots werd hij uitgebreid gevierd in de stad, zijn werk werd op vele plaatsen tentoongesteld. Eindelijk was daar de erkenning.

Ik hoop dat kunstliefhebbers zijn werk nu massaal kopen. Yes, buy some art from Jan Buytaert.

Maar ik hoor mijn beste vriend nu fluisteren: „Ach Claude, je weet toch dat ik mijn werk nooit verkocht wilde zien worden, laat de kunstenaars van onze Wase Kunstkring mijn talrijke schilderijen en aquarellen maar tentoonstellen.”

„Ok Jan, desnoods in het Musée du Louvre.”

Reacties