Alles is anders en tegelijkertijd hetzelfde

Het lentegroen aan de bomen verblindt me. Het gekwetter van de vogels ervaar ik als oorverdovend. Alles is anders en tegelijkertijd hetzelfde.

Werktuiglijk fiets ik naar huis. Met mijn fietssleutel probeer ik de deur te openen, totdat het tot me doordringt dat ik iets verkeerd doe. Eenmaal binnen, laat ik met een plof mijn sporttas op de vloer vallen. Mijn benen voelen aan als elastiek. Als ik eenmaal zit, leg ik mijn handen op mijn bovenbenen om het trillen te bedwingen.

eGym

Ik waan me weer terug in de sportschool, waar ik bezig ben met eGym. Een krachttraining op acht vooraf ingestelde toestellen. Opeens word ik op mijn schouder getikt. „Hé, jij ook weer hier!”, zeg ik terwijl een brede lach zich om mijn mondhoeken plooit. Mijn sportmaatje knikt en vertelt dat zij sinds twee dagen weer terug is uit Duitsland. Daar vond de asverstrooiing plaats van een geliefd familielid. „Pittig, maar ook wel leuk om bij te praten.” We spreken af na de training samen koffie te drinken.

Iets achter mijn rug maakt dat ik over mijn linkerschouder kijk. De eerste paar seconden dringt het niet tot me door wat ik zie. Ik knipper met mijn ogen, maar het beeld blijft hetzelfde. Alles is anders.
Mijn sportmaatje ligt op de vloer en een vrouw is bezig met reanimatie. Ik bel 112 en word doorverbonden met de ambulance. Ik geef mijn telefoon aan de sporttrainer die AED-instructies krijgt. Even later arriveren politie- en ook ambulancemedewerkers. De handelingen volgen elkaar snel op totdat mijn sportmaatje op de brancard uit mijn leven verdwijnt. Hopelijk niet voorgoed.

Drijvende kracht

Zij zorgt voor verbinding tijdens de groepslessen. Topfit, slank, sportief en charmant. Altijd in de weer met beterschapskaarten voor zieke groepsleden, de drijvende kracht achter een gezamenlijke kerstlunch en eerdaags een drankje in haar tuin om de zomer te begroeten. Hoe zou het met haar gaan?

De volgende ochtend belt de sportschool aan mij door dat ze het niet heeft gered. Een gescheurde aorta is haar fataal geworden. Niets is meer hetzelfde.

Anderhalve week later ben ik weer in de sportschool. Mijn ogen dwalen naar de plek waar zij altijd haar spullen in het kluisje opborg. Ik wil doorlopen naar de trainingsruimte en ontdek dat ik mijn zonnebril nog op heb. Snel verwissel ik hem voor mijn bril op sterkte. Ik moet mijn hoofd erbij houden, maar hoe? In de sportschool lijkt alles hetzelfde, maar de vloer weerspiegelt de 112-film die aan mij voorbij trekt. Alles is anders.

Reacties