Een zondagochtend-avontuur op het voetbalveld

Een kijkje terug in de tijd. Daar stond ik dan, op een koude en regenachtige zondagochtend in maart 2024, langs de lijn van het voetbalveld, terwijl mijn neefje van 43 jaar me vroeg om te komen kijken naar zijn wedstrijd. „Gezellig”, beloofde hij, „en goed voetbal, echt waar.”

Dus, gewapend met een paraplu en een flinke dosis nieuwsgierigheid, begaf ik me naar het veld.

Het voetbalveld baadde in een grauwe sfeer, terwijl de regen gestaag naar beneden viel en de wind onverbiddelijk door mijn jas sneed. In de kleedkamer werd de minuut stilte die voor de wedstrijd was gehouden meerdere malen herhaald in de rust, als een onbedoelde knipoog naar de plichtplegingen van het voetbalritueel.

Beneden peil

Maar toen begon de wedstrijd. En al snel werd duidelijk dat ‘goed voetbal’ misschien een tikkeltje overdreven was. Het niveau van de wedstrijd was beneden peil, met een tegenstander die gemiddeld 20 jaar jonger was en slechts halfhartige pogingen leek te ondernemen. „We willen wel, maar het zal er nooit van komen”, mompelde ik terwijl ik toekeek.

Toch was er een sprankje hoop in de vorm van het team van mijn neefje, VUC. Met een gemiddelde leeftijd van 35 jaar waren ze zelfs zo nu en dan beter dan hun jeugdige tegenstanders. Het eindresultaat? Een 3-3 gelijkspel, een eerlijk verdict voor een ongelijke strijd.

Tijd inhalen

En zo, na een ochtend vol kou, regen en matig voetbal, realiseerde ik me iets belangrijks. Ik was weer een keer geweest, terug op het voetbalveld waar ik ooit zoveel tijd had doorgebracht als speler en masseur. En hoewel ik gestopt was, besefte ik dat ik de tijd aan het inhalen was, die ik destijds door het voetbal mijn gezin tekort was geschoten.

Dus ja, misschien was het geen perfecte ochtend op het voetbalveld, maar het was wel een ochtend vol herinneringen, reflecties en zo nu en dan gevuld met humor. En daarvoor ben ik mijn neefje, en de wereld van het voetbal, eeuwig dankbaar.

Reacties