Openbaar vervoer – spuugzat

Mooie bordjes met de tekst ‘verboden te spuwen’ in ouderwetse letters, verbloemden de gore lading niet. In trams waren ze met koperen schroefjes in de houten interieurs geschroefd. Vaak heb ik me afgevraagd wat de sanctie was als er toch werd gespuwd. Een bekeuring? Werd de fluimende passagier de tram uitgezet?

Kwader kun je me niet krijgen als iemand voor je voeten een fluim deponeert. Meestal voorafgegaan door het nodige gerochel. Alleen al het woord doet me huiveren: vieze woorden doen mij minder dan gore, zoals fluim.
De bordjes zijn verdwenen, maar daarmee niet de gewoonte. Als je de poep van je hond niet opruimt krijg je een bekeuring. Fluimen mag wel.

Ik stond van de week op de tramhalte – nee, dit wordt geen mop van Jiskefet uit de tijd dat je nog alles mocht zeggen, het over een Fries, Limburger of een plattelands-vrouwengroepje kon hebben, zoals de mannen (nee, niet ‘personen’, gewoon mannen) van Jiskefet dat deden; zo goed gespeeld, want spelen, dat was het.
Ik zie op het digitale mededelingenbord al zes minuten dat de tram er over drie minuten aan komt. Uiteindelijk duurt het meer dan een kwartier, nadat een tram met ‘Geen Dienst’ erop nutteloos leeg voorbijrijdt, de richting op waar ik moet zijn: het station. Na weer een vertraging van een kwartier zit ik eindelijk in een stiltecoupé. Een jonge vrouw die voor het beslagen raam zit, met opgespoten lippen waar een algeneter jaloers op zal zijn, dikt haar dikke make-up nog eens extra aan. Op het plateautje een camera.

„Wàààt?”, schreeuwt ze tegen een man die haar wijst op de tekst ‘stiltecoupé’. „Ik ben aan het werk, do you mind? Nu kan ik weer helemaal overnieuw beginnen. Thanks! Hi everyone“, gaat ze verder, „ik zit in de trein, op weg naar een event. Ik ben genomineeerrrd. Exciting! Wish me luck.” Iedere zin die haar influencerende mond verlaat, gaat aan het eind in toonhoogte en volume omhoog. Ik zeg niets, want het is een stiltecoupé.

Weer huiswaarts ‘geniet’ ik van het rustgevende, vertrouwde gepiep en gekraak van de tram. De conductrice ziet vanuit haar hok dat jongeren met hun voeten op de bank zitten. Ze zegt er niets van. In de trein is een collega van haar door jongeren bespuugd en zelfs mishandeld. Als ik even later niet kan uitchecken, en met mij nog meer ‘beste reizigers’, zegt ze dat ze daar niets aan kan doen. De bestuurster sluit de deuren en trekt op. Daar heeft ze allemaal geen tijd voor.
Het apparaat blijkt mijn ov-kaartje te hebben stukgemaakt, maar dat valt niet te bewijzen volgens het GVB. Dus kost het me een nieuw kaartje en mijn saldo is nog steeds niet overgezet op dit nieuwe kaartje.

Vanavond, zaterdagavond, rijden er om half elf drie minuten geen treinen en trams uit protest tegen agressie in het ov. Dat is zeker te begrijpen, ze zijn het spuugzat. Drie minuten, als je eens zonder vertraging wilt reizen zou ik het vanavond op dit tijdstip doen.
En het is te hopen dat twee minuten stilte op de Dam zo lang ongestoord mag duren.

Reacties