Ik wil nu juist wel met de buren

Familiekeuzes: zo’n drie jaar geleden schreef ik hier een column waar ik het nu niet meer mee eens ben.

Ik schreef dat ik niet naar binnen wilde kijken, niet met andere Nederlanders wilde afspreken, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. Zo snel kan je dus veranderen. Zo vluchtig kunnen je emoties je van standpunt laten veranderen. Stel je voor dat het om een beladen politiek thema was gegaan. Gelukkig was dit niet het geval en ging het gewoon om met wie ik graag in mijn vrije tijd optrek. Gek genoeg zijn dit dus juist de buren geworden.

Gek mechanisme

Ouder worden is een gek mechanisme. Zo zie je iedereen verder gaan in het leven, met een huwlijk, kinderen, naar het buitenland vertrekken. Het zijn een soort van individuele keuzes, of eigenlijk beter gezegd, familiekeuzes. Dat bedoel ik in de brede zin van het woord (niet per se een man, vrouw en twee kinderen).

Die familiekeuzes nemen toe ten opzichte van onze individuele keuzes vanaf het moment dat we onszelf als onderdeel van een familie zien. Dit lijkt misschien een open deur, maar dat is het niet. Het verklaart een heleboel keuzes die de problemen op grotere schaal juist wel of niet oplossen.

Familiekeuzes dus.

Reacties